Must magazine: Τέλος εποχής - Πέφτει η αυλαία

Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Σβήνουν τα φώτα για το must. «Καληνύχτα» φίλοι.


Το «καληνύχτα» μην το πάρετε τοις μετρητοίς. Το πιθανότερο είναι ότι αυτήν την ώρα είναι ντάλα μεσημέρι και απολαμβάνετε τον καφέ και το τσιγάρο σας σε κάποιο Cafe - αδιαφορώντας για τις συμβουλές των γιατρών. Αν μαζί με την καφεΐνη και την νικοτίνη συλλέγετε και δημοσιογραφικές τοξίνες, τριπλό το κακό.
Το «καληνύχτα» πάρτε το σαν ένα μικρό, φιλικό αποχαιρετισμό. Αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές σας ενημερώνω ότι πρόκειται για το τελευταίο editorial στο ηλεκτρονικό περιοδικό must. Στις 15 Ιουλίου το must magazine θα χαθεί από τις οθόνες σας. Απλά γιατί κλείνει.
Εντάξει, δεν υπάρχει τίποτε δραματικό, συνωμοτικό, μυστηριώδες. Τα πράγματα είναι απλά. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Οι σχέσεις, οι υπεραξίες, οι άνθρωποι, το σύμπαν. Οι άνθρωποι έχουμε τουλάχιστον και το πλεονέκτημα της επίγνωσης την πολυτέλεια να βάζουμε τελεία σε κάθε μικρή φάση της ζωής, πριν γίνει φλύαρη, βαρετή ή μακρινή από τα πιστεύω και τα όνειρα μας. Ακόμη και τα άστρα έχουν προσδόκιμο ζωής μερικών δισεκατομμυρίων χρόνων. Πόσο μάλλον ένα ηλεκτρονικό 000telos4περιοδικό. Αν και νομίζω πως αυτό, δεν κάλυψε τον μέσο όρο ζωής ενός αντίστοιχου. Μόνο εννιά χρόνια. Εννιά χρόνια στο διαδίκτυο, αρκετές συνεντεύξεις και πολλά άρθρα, ρεπορτάζ ή ειδήσεις. Μερικές χιλιάδες λέξεις. Δεν είναι καλός απολογισμός. Αλλά η γεύση, τελικά, ευχάριστη. Ότι έχει γραφεί, έχει γραφεί, μέσα σε αξιοπρεπή -θέλω να πιστεύω-όρια ελευθεροστομίας και αυτολογοκρισίας από τους καταπληκτικούς συνεργάτες που το τίμησαν με τις υπογραφές τους.
Όμως οι καιροί άλλαξαν και οι συμβιβασμοί σε μια αγορά που παραπαίει είναι απαραίτητοι. Αλλά να, είναι και αυτό το πρόβλημα που έχω με τους συμβιβασμούς και δεν μπορώ τις επικύψεις. Είτε αυτές αφορούν το παντοδύναμο χρήμα, είτε την παμπόνηρη σκοπιμότητα, είτε την κομματική υποταγή, είτε...
Αλλά τι σημασία έχει. Σημασία έχει ότι δεν νιώθω πλέον να έχει λόγο ύπαρξης το must. Στο κάτω-κάτω δεν είναι το μόνο ηλεκτρονικό περιοδικό, είναι όμως το περιοδικό που νομίζω ότι έλειπε από την πόλη. Ήταν κάτι δικό σας και ήσασταν όλοι δικοί του. Ελπίζω να το αγαπήσατε το όσο και εγώ. Άξιζε, πιστέψτε με. Γιατί δεν ήταν της “μοδός” κάνοντας Copy & Paste όπου έβρισκε, αλλά έγραφαν άνθρωποι που κατέθεταν την ψυχή τους ή την επιστημονική τους γνώση.
Νοιώθω όμως ότι πρέπει να ευχαριστήσω πολλούς. Αυτή την ηλεκτρονική διεύθυνση (www.mustmag.gr), τον Server που την φιλοξένησε, τον Νίκο Χουλιάρα που έστησε και υποστήριξε το site, τα κομπιούτερ και τους ανθρώπους που τα χειρίστηκαν, τους φίλους που υπέγραφαν τα κείμενα. Την Ιωάννα Γκανέτσα, τον Δημήτρη Τσολάκη, τον Δημήτρη Ζιώγα, την Βασιλική Κουλούλα, την Βασιλική Κουλουψούζη, την Κάκια Τσάτσου για τα εκπληκτικά κείμενα που μας παραχωρούσε από το προσωπικό blog της. Τον Κώστα Τσομάκο και τον Δημήτρη Καστανάρα για τα εντυπωσιακά φωτορεπορτάζ τους. Ζητώ συγνώμη αν κάποιους ξέχασα από τα εννιά αυτά όμορφα χρόνια. Φυσικά υπάρχει και εκείνη η εκπληκτική 20άδα του έντυπου must που άνοιξε τον δρόμο για το e-must.  
Προσωπικά
Έγραφα κι’ εγώ πότε-πότε. Για ορισμένα κείμενα μου είμαι υπερήφανος. Για τα περισσότερα λέω ότι απλώς στέκονται. Για μερικά άλλα ντρέπομαι, θα ήθελα να είχαν εξαφανιστεί. Βασιζόταν όμως, σε ένα στίχο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: «Εγώ θα σου φωνάζω και λέγε με τρελό, που γράφει στη ζωή του παραμύθια». 000telos3Αλλά όλα ήταν μέσα από την ψυχή μου, γιατί μυαλό δεν έχω. Αν είχα θα σας κούραζα για πολύ καιρό ακόμη.
Θέλω, όμως, να ευχαριστήσω εσάς -λίγους; πολλούς; Δεν θα το μάθω ποτέ- που κάνατε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στις περιοδικές φλυαρίες μου. Υπήρχε ένα μυστήριο στη σχέση μας, κάποιοι αναρωτηθήκατε ποιος κρύβεται πίσω από το περίεργο όσο και σπάνιο επίθετο (Βακιρτζηδέλης). Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε σκοτεινό. Η φάτσα μου δεν θα πρόσθετε τίποτε στη γνώση σας. Ούτε στον -κατ' αρχήν κριτικό, αλλά όχι μόνο - προορισμό αυτού του site που ήθελε να είναι απλά ένα ηλεκτρονικό περιοδικό. Ας διατηρήσουμε, λοιπόν, αυτό το αμοιβαίο μυστήριο.
και ας έρθουμε όμως στην ουσία. Για λόγους που αφορούν την δική μου εσωτερική λειτουργία και με κάποιες προσωπικές απόψεις διαφορετικές από αυτές των ηγητόρων(;) αναγνωστών είναι η τελευταία φορά που επικοινωνούμε από αυτή την φιλόξενη για μένα ηλεκτρονική διεύθυνση. Δεν πειράζει όμως, θα τα λέμε από τις άλλες γωνιές του διαδικτύου.
Θα μου λείψετε, πάντως, κι ας μη σας ξέρω. θα μου λείψετε γιατί μόνο μέσα από το must ένιωθα ότι επικοινωνούσα μαζί σας (Εντάξει βούρκωσα και λιγο - θα μου περάσει). Ας πούμε ότι έκλεισε ένας κύκλος, και -που ξέρετε;- μπορεί να ξανασυναντηθούμε. Μικρός είναι ο κόσμος.
Υ.Γ.
Τι αποχαιρετιστήριο δώρο να σας κάνω;. Εγώ το δώρο μου το πήρα. Πολλή αγάπη από όσους από σας με γνωρίζετε. Και αναρωτιέμαι πώς θα ανταποδώσω. Τεχνικά είναι αδύνατο να σας προσφέρω, για παράδειγμα, μερικές αγαπημένες μουσικές. Αρκεστείτε σε κάποιους αγαπημένους μου στίχους, από ένα τραγούδι του Βασίλη. Εγώ θα σου φωνάζω και λέγε με τρελό, που γράφει στη ζωή του παραμύθια…