Αισχρή κοροϊδία των νέων το Rebrain Greece

Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
 Κάποιες αναφορές στο “πρόγραμμα” Rebrain Greece ακούγονται σωστές και είναι σαν ένα αντίβαρο στο φαινόμενο του brain drain. Ένα φαινόμενο που έγινε ιδιαίτερα έντονο στα χρόνια των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης. Αλλά, πιστεύω, πως η λήψη της απόφασης ενός νέου εργαζόμενου για την εγκατάσταση του σε μια χώρα επηρεάζεται από πολλούς και σύνθετους παράγοντες.
brain drain1Η χώρα μας έχει καταντήσει να είναι μια από τις τελευταίες επιλογές για εργασία. Οι λόγοι είναι πολλοί και σοβαροί: Αναξιοπρεπές έως ανύπαρκτο συνταξιοδοτικό, ασυδοσία και συνθήκες σκλαβοπάζαρου στις εργασιακές σχέσεις όπου η εργοδοσία λειτουργεί ανεξέλεγκτα, σαθρό σύστημα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, παντελής έλλειψη αξιοκρατίας τόσο στον Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, παντελής απουσία έρευνας στον Επιστημονικό τομέα και τραγική παιδεία. Και όχι μόνο αυτά.   
Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικοί λόγοι ώστε κάποιος που έζησε και εργάστηκε στο εξωτερικό, γνώρισε πως λειτουργεί ένα κράτος δικαίου, ομπρέλα κάθε πολίτη, τόσο σε κοινωνικό όσο και οικονομικό επίπεδο.
Η πρόσφατη δε νομοθεσία που ψηφίστηκε για τις εργασιακές σχέσεις δείχνει τις τραγικές συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ελλάδα και οι οποίες επιδεινώθηκαν με την “δικαιολογία” του Covid 19 είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας απώθησης τον νέων από την πατρίδα τους και κυρίως απαγορευτικός και απογοητευτικός για σκέψεις επιστροφής όσων έφυγαν και εργάζονται στο εξωτερικό.  Η δυνατότητα της εργοδοσίας να απολύει προσωπικό – χωρίς καν την αιτιολόγηση της απόφασης -, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των νέων και παλαιότερων εργαζόμενων είναι πλέον καθεστώς.  
Σε αντίθεση με μεγαλύτερα κράτη, όπως η Βρετανία, η Γαλλία ή η Γερμανία αλλά και σε μικρότερα όπως οι χώρες της Βαλτικής ή η Σλοβενία στην πατρίδα μας τα κονδύλια για έρευνα ή εκπαίδευση προσωπικού είναι ανύπαρκτα ή τουλάχιστον ανεπαρκή.  
Και όλα αυτά οι κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών (τουλάχιστον) τα βαφτίζουν ανερυθρίαστα και αδιάντροπα «ανάπτυξη»!!!
Σε μια Ελλάδα που σήμερα είναι για κάθε νέο Επιστήμονα “όνειρο θερινής νυκτός” να ασχοληθεί με την έρευνα. Σε άλλες χώρες – εκτός Ελλάδας – δίνεται πληθώρα επιλογών που καλύπτουν όλο το φάσμα επιστημών.
Αλλά και εργαζόμενοι (νέοι κυρίως) σε πληθώρα άλλων επαγγελμάτων τρέμουν στην ιδέα της επιστροφής στην πατρίδα τους. Χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, χωρίς να γνωρίζουν αν και πότε θα πάρουν μια σύνταξη που την χρυσοπλήρωσαν και κυρίως χωρίς να ξέρουν ότι αύριο θα εργάζονται για ποιό  Rebrain Greece μιλάμε;
Στις χώρες της Ευρώπης οι επαγγελματικές ευκαιρίες είναι απεριόριστες. Ο πραγματικά σκληρά εργαζόμενος θα επιβραβευθεί, θα αναγνωριστεί και θα αμειφθεί αναλόγως.
Στην χώρα μας βαρεθήκαμε να ακούμε παχιά λόγια και υποσχέσεις που δεν τηρούνται και σε αντίθεση οι συνθήκες διαρκώς χειροτερεύουν.
Και κάποιες κούφιες υποσχέσεις για παχυλούς μισθούς σε όσους επιστρέψουν δεν πείθουν. Πρώτον γιατί είναι άλλο ένα πολιτικό ψέμα και το κυριότερο γιατί δεν υπάρχουν όλα όσα προανέφερα για μια ποιότητα ζωής και ένα αίσθημα ασφάλειας.
Οι νέοι της Ελλάδας που έχουν προσόντα και θέλουν και μπορούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στην αναγέννηση της είναι πολλοί. Αλλά πενήντα περίπου οικογένειες (Τραπεζιτών, Βιομηχάνων, κλπ), τα αρπακτικά των πολυεθνικών που κατέκλυσαν την χώρα και οι άβουλοι και υποταγμένοι σ’ αυτά τα συμφέροντα πολιτικοί μας όχι μόνο δεν αφήνουν καμιά ελπίδα στο Rebrain Greece  αλλά διώχνουν και τους τελευταίους νέους – επιστήμονες ή εργαζόμενους – που απέμειναν. Οι υπόλοιποι “σκοτώνουν” τις ώρες τους στα αμέτρητα Café που έχουν γεμίσει την επικράτεια.
Και όλα αυτά μου θυμίζουν το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου που ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου:
“Η ζωή σου να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη
είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα
και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει”