Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Υπάρχει μια χώρα που λες και είναι ένα κομμάτι που κόπηκε από τον παράδεισο. Εύφορα χώματα, πολύ πράσινο, ποτάμια, λίμνες, πολλά χιλιόμετρα από καταγάλανες ακτές και νησιά. Εκατοντάδες πανέμορφα νησιά. Και ένας ήλιος λες και δεν είναι ο ίδιος που φωτίζει όλο τον πλανήτη. Και οι άνθρωποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ζεστοί και φιλόξενοι. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι μια πηγή πλούτου αλλά δυστυχώς δεν είναι. Την Ελλάδα σκεφτήκατε αμέσως, έτσι;
Ασφαλώς και μιλώ για την Ελλάδα. Αλλά, όπως για όλα όσα θεωρούμε δεδομένα, έτσι και για τον προσωπικό μας παράδεισο δε δίνουμε σημασία. Δε νοιαζόμαστε. Δεν εκτιμούμε κι ούτε περνάει από το μυαλό μας ότι πολύ εύκολα μπορεί να «εκπέσουμε» απ’ αυτή την Εδέμ. Όχι ότι απέχουμε πολύ: οι εμπρησμοί είναι ο κοντόφθαλμος νους, οι υδροβιότοποι η θλιβερή εικόνα, η άναρχη δόμηση μέχρι το κύμα η απληστία, οι χωματερές η κατάντια, οι συμπεριφορές και οι τιμές στα τουριστικά θέρετρα η αρπαχτή. Και το αποτέλεσμα; Η φτώχια του “παράδεισου” μας.
Και ξαφνικά μας προέκυψε και η “καταιγίδα” του Κορωναϊού. Είναι αλήθεια πως η δύσκολη αυτή κατάσταση αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιτυχία και η χώρα μας (πράγμα σπάνιο) απέσπασε τα ευμενή σχόλια όλου του πλανήτη. Αλλά πάλι και εδώ αρχίσαμε και δείχνουμε τι σημαίνει “σύγχρονη Ελλάδα”. Χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας, συνωστισμός σε μπαρ και «συναυλίες» με το κλασικό μότο των Ελλήνων: “Ωχ μωρέ, δεν τρέχει τίποτα” και “σιγά μη με βάλουν εμένα στο μαντρί” με αποτέλεσμα την ξαφνική αύξηση κρουσμάτων που σήμανε και πάλι συναγερμό στις αρμόδιες υπηρεσίες. Με νέα σκληρά μέτρα να είναι ορατά στον κοντινό ορίζοντα. Και κανείς μας δεν σκέφτεται ότι η χώρα μας δεν αντέχει ένα δεύτερο Lockdown. Θα καταρρεύσουν και το σύστημα Υγείας και η οικονομία. Και όλα αυτά γιατί υπερισχύει το ΕΓΩ του Έλληνα.
Είμαστε περίεργη ράτσα. Αγαπάμε την πατρίδα μας αλλά δεν την σεβόμαστε καταστρέφοντας την. Είτε γιατί δεν μας νοιάζει τι γίνεται έξω από την “αυλή” μας, είτε για λίγα ευρουδάκια παραπάνω που θα βάλουμε στην τσέπη μας. Αγαπάμε τους συμπατριώτες μας αλλά δεν τους σεβόμαστε παρκάροντας ανεξέλεγκτα, βάζοντας φωτιές, πετώντας σκουπίδια όπου βρούμε και τελευταία μη τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας για το Κορωναϊό χωρίς να μας νοιάζει αν θα “σκοτώσουμε” κάποιον ηλικιωμένο ή κάποιον άρρωστο. Και αν το κακό χτυπήσει την πόρτα μας έχουμε έτοιμο τον ένοχο: το Κράτος. Το οποίο ναι μεν δεν λειτουργεί σωστά αλλά και εμείς δεν αναλαμβάνουμε ΠΟΤΕ καμιά ατομική ευθύνη.
Και έτσι καταντήσαμε να έχουμε τον πιο «φτωχό παράδεισο του πλανήτη».