Γράφει ο Δημήτρης Ζιώγας - Διευθυντής σπουδώ του Genius Language Centers
Η καθημερινή μας ζωή άλλαξε. Προσαρμοστήκαμε, απότομα είναι η αλήθεια, σε μια νέα πραγματικότητα.

Κάποιοι με μεγαλύτερη ευκολία, κάποιοι πιο δύσκολα, κάποιοι προσπαθούν ακόμη. Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα των αλλαγών κλήθηκε να προσαρμοστεί και η νεολαία μας αλλά και το εκπαιδευτικό προσωπικό της χώρας στα νέα δεδομένα που με μια λέξη ονομάστηκαν τηλε-εκπαίδευση.
Η ίδια η λέξη προέρχεται από το τηλέ (που σημαίνει μακριά – όπως π.χ. στη λέξη τηλέφωνο) και τη λέξη εκπαίδευση που και αυτή προέρχεται από την πρόθεση εκ και το ρήμα παιδεύω.
Ποια είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα δεδομένα που έχουμε ως τώρα;
•Μαθητές
Από την πλευρά των μαθητών διακρίνουμε μια δυσκολία στην προσαρμογή ιδιαίτερα σε μικρότερες τάξεις. Θεωρώ ότι οι δάσκαλοι των μικρότερων τάξεων δίνουν καθημερινά πολύ μεγάλο αγώνα για να διδάξουν τα βασικά σε παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Σε μεγαλύτερες τάξεις τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μαθητές βοηθούν τους καθηγητές τους να προσαρμοστούν και να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Σημαντικός παράγοντας η κόπωση των μαθητών μετά από πολλές ώρες στο σχολείο και στη συνέχεια στα κέντρα ξένων γλωσσών και στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης. Πολλοί μαθητές χρησιμοποιούν ακατάλληλες συσκευές (π.χ. smartphones) για να συμμετέχουν στο μάθημα. Ιδιαίτερα δύσκολη η εκπαίδευση σε απομακρυσμένες περιοχές.
•Γονείς
Ως γονείς καλούμαστε καθημερινά να λύσουμε δυσεπίλυτα προβλήματα έχοντας να αντιμετωπίσουμε μαζί και τα προβλήματα επιβίωσης των οικογενειών μας. Το άγχος όλων μας έχει εκτιναχτεί στα ύψη και δυστυχώς η ένταση έχει ανέβει μέσα στα ίδια μας τα σπίτια όπου «αναγκαζόμαστε» να συμβιώνουμε ατελείωτες ώρες. Τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας τα θίγω με φόβο ψυχής.
Αρκετοί δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις να βοηθήσουν τα παιδιά για να επιλύσουν προβλήματα που δυστυχώς προκύπτουν. Κάποιοι άλλοι, δε φρόντισαν ποτέ (για διάφορους λόγους) να εφοδιάσουν τα παιδιά με το κατάλληλο υλικό για να μπορέσουν να δουλέψουν σωστά. Παρατηρείται ακόμη και τώρα το φαινόμενο πολλά παιδιά να συνδέονται από ηλεκτρονικές συσκευές ακατάλληλες για το ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν, να μην υπάρχει σύνδεση στο διαδίκτυο ή ακόμη να μη μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα χώρο με ησυχία για την ομαλή διεξαγωγή του μαθήματος.
Προσωπική ένσταση: Θεωρώ, ως γονέας, απαράδεκτο το γεγονός πολλά παιδιά να έχουν στην κατοχή τους την τελευταία έκδοση της Χ παιχνιδομηχανής και να μην έχουν ένα σταθερό υπολογιστή ή ένα laptop για να συμμετέχουν στα μαθήματα. ΝΑΙ το κράτος έχει ευθύνη για να εφοδιάσει και τον τελευταίο μαθητή με όλα όσα απαραίτητα χρειάζεται αλλά η ευθύνη του γονέα δε θα πρέπει να συνυπολογιστεί;
•Εκπαιδευτικοί
Η προσπάθεια, καμιά φορά, δε μετράει αλλά μόνο το αποτέλεσμα. Κάποιοι συνελήφθησαν αδιάβαστοι. Θα έπρεπε όλοι να είναι έτοιμοι να παρέχουν υψηλής ποιότητας εκπαίδευση στα παιδιά και να γνωρίζουν τόσο να χειρίζονται με επάρκεια τις διαδικτυακές πλατφόρμες όσο και να αποκτήσουν το κατάλληλο υλικό (π.χ. υπολογιστές). Οι διάφορες δικαιολογίες που κάποιοι προτάσσουν ότι δε μας χορηγήθηκε υπολογιστής (είτε από το υπουργείο, είτε από τον ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου) φαντάζουν στα μάτια μου, συγνώμη που θα το πω, επιεικώς γελοίες. Στο τέλος της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα οι ψηφιακές δεξιότητες των εκπαιδευτικών θα έπρεπε να είναι σε άλλο επίπεδο (και ναι, υπάρχει και ατομική ευθύνη).
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά των εκπαιδευτικών που σε χρόνο μηδέν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των καιρών και δημιούργησε πλατφόρμες και άλλαξε προγράμματα και επιμορφώθηκε. Επιβάλλεται άμεσα ουσιαστική επιμόρφωση του εκπαιδευτικού δυναμικού στην ψηφιακή τεχνολογία και όχι σεμινάρια που καταλήγουν σε συλλογή υπογραφών και καφέ στα διάσημα καφέ της πόλης.
•Υπουργείο Παιδείας (απαραίτητη σημείωση – η κρίση μου είναι καθαρά προσωπική και κυρίως χωρίς κομματικές παρωπίδες)
Θεωρώ ότι η ασύγχρονη εκπαίδευση (λέγε με εκπαιδευτική τηλεόραση) δεν προσέφερε τα αναμενόμενα. Παρά τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών που συμμετείχαν τα μαθήματα, κατά γενική ομολογία, δε μπορούν να χαρακτηριστούν επιτυχημένα.
Η σύγχρονη εκπαίδευση (λέγε με webex) φαίνεται να λειτουργεί ικανοποιητικά με εξαίρεση τις δύο πρώτες ημέρες. Μεγάλο εγχείρημα που κατά την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογεί τα όποια – νηπιακά – προβλήματα τα πρώτα εικοσιτετράωρα. Σε αυτή τη χώρα πρέπει να μάθουμε να βαθμολογούμε θετικά την όποια προσπάθεια, να διορθώνουμε τα λάθη και τις παραλείψεις και να ετοιμάζουμε τη δεύτερη αναβαθμισμένη έκδοση. Ακόμη και ο κόσμος δε φτιάχτηκε σε μια ημέρα. Θα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος αν δω αυτό το εγχείρημα να αποδίδει καρπούς στο άμεσο μέλλον και να αναβαθμίζεται.
Θεωρώ ατυχή, αν και καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους έγινε, τη μεταφορά των μαθημάτων του Δημοτικού το μεσημέρι. Η ώρα είναι εντελώς ακατάλληλη, δημιουργεί πρόβλημα σε όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και παράλληλα δε δίνει τον απαιτούμενο χρόνο προετοιμασίας για την επόμενη ημέρα.

Συνολικά, θα μπορούσα να πω ότι η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή των μαθημάτων έγινε βεβιασμένα (λόγω των συνθηκών) αλλά για ακόμη μια φορά καταφέραμε να καλύψουμε μέρος των απωλειών κάνοντας χρήση της ευφυίας, της προσαρμοστικότητας και του φιλότιμου που μας χαρακτηρίζει ως λαό.
Μετά το τέλος αυτής της περιόδου θα πρέπει να δημιουργήσουμε τις δομές και τα προγράμματα για ανανέωση και κατάρτιση του εκπαιδευτικού μας προσωπικού αλλά και την αγορά του απαραίτητου εξοπλισμού που θα διασφαλίσει στα παιδιά μα την απρόσκοπτη συμμετοχή στα μαθήματά τους.
Η τηλε-εκπαίδευση ήρθε για να μείνει. Είτε μας αρέσει, είτε όχι ίσως σε μερικά χρόνια να είναι η νέα πραγματικότητα. Το ερώτημα είναι πως προετοιμαζόμαστε εμείς γι’ αυτό.