Η ΑΕΛ είναι η μοναδική Ελληνική ομάδα που γνώρισε στιγμές που καμιά άλλη δεν τα κατάφερε.
Στιγμές δόξας με Πρωτάθλημα, κύπελλο, πρόκριση στους ομίλους της UEFA όπου κατέγραψε και σημαντικές επιτυχίες. Αλλά και, όχι μόνο μια φορά, “Πέτρινα χρόνια”. Τις περιόδους που περιφερόταν σε διάφορα χωριά και εκεί – άσχετα με το αποτέλεσμα – το θεωρούσαν σαν την ιστορική στιγμή της ομάδας τους. Να αντιμετωπίσουν την μεγάλη ΑΕΛ. Πέρασαν όμως και τα “Πέτρινα χρόνια”.
Κι σήμερα δυστυχώς βρισκόμαστε στα “Μαρμαρένια αλώνια”. Εκεί που ο θρυλικός Διγενής Ακρίτας πάλεψε με τον Χάρο και έχασε.
Το κακό είναι ότι στην θέση του Διγενή βρίσκεται η ΑΕΛ και εδώ και τέσσερα χρόνια χάνει, κάθε μέρα, και από μια μάχη. Σε όλα τα επίπεδα.
Θα τα πάρω ανάποδα:
3ο: Αγωνιστικά είναι μια κάτω του μετρίου ομάδα. Άχρωμη, άοσμη που δεν προσφέρει καμιά ποδοσφαιρική συγκίνηση στους οπαδούς της. Όλες οι ομάδες «δικαιούνται» μια κακή χρονιά με ατυχείς επιλογές. Αλλά εδώ τι συμβαίνει; Αλλάζει σαν τα πουκάμισα παίκτες μικρής ποδοσφαιρικής (άρα και οικονομικής) αξίας. Και αν βγει κάποιος που να ξεχωρίζει βγαίνει αμέσως στο σφυρί και αντικαθίσταται από έναν άλλον που κοστίζει το 20% (περίπου) αυτού που μοσχοπουλήθηκε. Και δεν φταίει κανένας ποδοσφαιριστής. Αυτοί είναι επαγγελματίες, ζουν τις οικογένειες τους από το ποδόσφαιρο αλλά η απολαβές τους καθορίζονται από την ποδοσφαιρική αξία τους. Δεν μπορείς, λοιπόν να περιμένεις κάτι περισσότερο από έναν φθηνό μεν, μέτριο δε ποδοσφαιριστή. Αντίθετα πολλοί από αυτούς τιμάνε το “ψωμί” που τρώνε αλλά τόσο μπορούν τόσο παίζουν. Είναι παίκτες που λίγα χρόνια πριν δεν τολμούσαν ούτε να ονειρευτούν ότι θα φορέσουν ποτέ την βυσσινί φανέλα. Ας μην είμαστε επιεικείς μαζί τους αλλά ας μη γινόμαστε και άδικοι.
2ο: Οπαδοί. Ο περίφημος και περήφανος λαός της ΑΕΛ βρίσκεται σε ύπνωση. Οι στρατιές οπαδών που γέμιζαν τα γήπεδα όλης της Ελλάδας (ακόμη και στην Γ’ Εθνική πήγαιναν από πέντε έως οκτώ χιλιάδες) σήμερα δεν πάνε ούτε στο Café της γειτονιάς τους να δούνε το μόρφωμα που (κακώς) ονομάζεται ΑΕΛ. Γιατί; Απλό. Κουράστηκαν, αηδίασαν και από τον θαυμασμό όλων των αντιπάλων οπαδών έγιναν ο περίγελος τους με όσα γίνονται στην ομάδα. Εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Αυτό δεν το αντέχει η περήφανη ψυχή του Πρωταθλητή και δις κυπελλούχου Λαρισαίου οπαδού. Και οι 1.000-1.500 που πάνε στο γήπεδο ας μη ξεχνάνε ότι ο Τζωρτζ Όργουελ είχε πει: Λαός που ανέχεται κακούς ή ανίκανους ηγέτες δε είναι θύμα. Είναι συνένοχος τους.
1ο: Ναι. Εκεί το πήγαινα. Στην “ηγεσία”. Η ΑΕΛ από την ίδρυση της γνώρισε οραματιστές, ικανούς αλλά και μικρούς ή κακούς ηγέτες. Αλλά ΠΟΤΕ δεν είχε εχθρούς. Είχε μόνο αντιπάλους στον αγωνιστικό χώρο. Εδώ και τέσσερα χρόνια ξεκίνησε να έχει εχθρούς και όταν αυτοί είδαν την αλήθεια αντιμετωπίζει μόνο την απαξίωση, την χλεύη και πολλές φορές και τα ειρωνικά γέλια όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Ο μεγαλομέτοχος και – τώρα πια – και Πρόεδρος της βρήκε ένα άρμα τεράστιου μεγέθους για ικανοποιεί κάθε προσωπική του επιδίωξη. Προβάλλει μέσω της ΑΕΛ την (πραγματικά αξιόλογη) καριέρα του, δημοσιοποιεί (στο όνομα της ΑΕΛ πάντα), τις κοινωνικές του συναναστροφές και τις προσωπικές του αντιδικίες με συνεχείς και μακροσκελείς “προσωπικές δηλώσεις” οι οποίες στο τέλος δεν βγάζουν πουθενά ή προκαλούν ειρωνικά σχόλια και κουράζουν. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ Έλληνας παράγοντας που να μην έχει εκθειαστεί και μετά από λίγο καιρό να μην κατηγορηθεί σαν μέλος εγκληματικής οργάνωσης ή σαν ο καταστροφέας του ποδοσφαίρου. Πάντα με αδιάσειστα στοιχεία που δεν αποδείχθηκαν ποτέ. Εκτός από την πρόσφατη καταδίκη από την αγωγή Μελισσανίδη. Και στην μοναδική σοβαρή περίπτωση που έβγαιναν στο φως τα στοιχεία του Υπερκοριού της ΕΥΠ και άλλες αποδείξεις, όταν ήρθε η ώρα της κρίσης ακούσαμε την “φοβερή” δημόσια δήλωση του (δεν γνωρίζω αν ήταν και κατάθεση σε κάποια Δικαστική αρχή): «Δεν ήταν ο Μαρινάκης ο αρχηγός. Με κορόιδεψε ο Πατέρας». Τότε κύριε Πρόεδρε δεν είστε αυτός που κομπάζετε ότι είστε, αλλά πολύ λίγος. Σε τέτοιες περιπτώσεις στην Ιαπωνία – από ευθιξία – κάνουν χαρακίρι. Σίγουρα δεν συμφωνώ και δεν σας το προτείνω. Υπάρχει πιο απλή λύση. ΑΠΟΣΥΡΘΕΙΤΕ από κάτι (το ποδόσφαιρο εν προκειμένω) μια και δεν μπορείτε να διαχειριστείτε τέτοιες καταστάσεις. Αν και αυτή η αλλαγή πλεύσης σας οδηγεί την πλειοψηφία των οπαδών μας σε άλλες σκέψεις. Η δήλωση σας «αν δεν μας βοηθούσε ο Μαρινάκης δεν θα βγαίναμε στην Super League», το συχνό μεταγραφικό πάρε-δώσε με την ομάδα που μας κυνήγησε όσο καμιά άλλη, οι διαχυτικοί εναγκαλισμοί και οι «κοσμικές έξοδοι» με στελέχη της και τέλος η οικονομική εξάρτηση σας μια και είστε επίσημα ο Νομικός Σύμβουλος όλων των ερασιτεχνικών τμημάτων του Ολυμπιακού (σίγουρα θα αμείβεστε για τις υπηρεσίες σας) προβληματίζει πολύ κόσμο. Και πλέον είμαστε και επίσημα μέλος του ερυθρόλευκου Club κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στην ψηφοφορία για την Προεδρία της Super League. Φυσικά όλα αυτά έγιναν όταν δεν «κάθισε καλά η κουμπαριά» με τον άλλον ισχυρό οικονομικό παράγοντα, τον Ιβάν.
Ποιος; Η περήφανη και αδέσμευτη ΑΕΛ δεμένη σε κάποιο άρμα; Και να μην ξεχνάτε, γιατί σίγουρα το ξέρετε, κ. Πρόεδρε πως αυτό το ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ έχει για τους Λαρισαίους πολύ μεγαλύτερη αξία ακόμη και από το Πρωτάθλημα που κατέκτησαν. Γιατί το πρωτάθλημα ήταν ένας τεράστιος άθλος μιας χρονιάς. Το ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ όμως είναι η ιστορία και η αιτία της περηφάνιας του Λαρισαίου φιλάθλου και η αιτία που απολάμβανε τον σεβασμό όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Και αυτά μας τα αφαιρέσατε.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Οι ύβρεις κατά της πλειοψηφίας των οπαδών μας (όλης της τοπικής κοινωνίας δηλαδή) με χαρακτηρισμούς όπως «αλήτες», «Πρεζέμποροι» και πολλούς άλλους, οι αήθεις επιθέσεις εναντίον όποιου δημοσιογράφου με αηδιαστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, τολμούσε να ασκήσει και την παραμικρή (και δίκαια συνήθως) κριτική, οι απειλές και οι πιέσεις σε ιδιοκτήτες μέσων για απολύσεις εργαζομένων που δεν ήταν αρεστοί. Και το Σάββατο το βράδυ, στο ΑΕΛ-ΞΑΝΘΗ, το αποκορύφωμα ήταν ο ύμνος που ακούστηκε από τα μεγάφωνα του γηπέδου (άσχετα με τον λόγο που έγινε). Άλλη μια επίδειξη του “δεν σέβομαι τίποτα και κανέναν” προκειμένου να ικανοποιηθεί άλλη μια ψύχωση του, εναντίον κάποιων ανθρώπων και καταστάσεων. Και τόσα άλλα που δεν αρμόζουν στον Πρόεδρο της ΑΕΛ.
Για το ΔΗΘΕΝ συμβούλιο του δεν θα μιλήσω. Γνωριζόμαστε σχεδόν με όλους πολύ καλά. Απλά τώρα δεν έχουμε πλέον επαφές γιατί δεν έχουμε κάτι κοινό να πούμε. Γιατί εγώ υπερασπίζομαι την ΑΕΛ και αυτοί δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι… Όταν όμως θα βγούμε από τον πάτο του πηγαδιού που έχουμε πέσει – γιατί θα βγούμε σίγουρα, η ΑΕΛ είμαστε – απλά θα τους κοιτάξω στα μάτια και θα τους ρωτήσω: ΓΙΑΤΙ;
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι, όπως προαναφέρω, βρισκόμαστε στα “Μαρμαρένια αλώνια” αλλά δυστυχώς τον ρόλο του Διγενή Ακρίτα τον έχει η ΑΕΛ και τον ρόλο του Χάρου μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ο μεγαλομέτοχος (ιδιοκτήτες της ΑΕΛ είναι οι οπαδοί της και η ιστορία της) και 6-7 “ακόλουθοι” του.
Τελειώνω εδώ γιατί πλησιάζω τις 1.200 λέξεις (απαράδεκτο για άρθρο) και δεν θέλω να σπάσω το ρεκόρ του με καμιά “προσωπική δήλωση”.
Σ.Σ. Από όλο αυτό το κείμενο δεν διεκδικώ τίποτα από την συγγραφή του. Είναι βασισμένο σε δημοσιευμένα γεγονότα και δημόσιες δηλώσεις, στα όσα λένε οι οπαδοί μας στα στέκια τους και ίσως υπάρχουν και κάποιες λίγες εκτιμήσεις κατά την κρίση μου, πάντα…
Μικρό αφιέρωμα στους "Λαρισαίους συνεργάτες" του.
Φώτης Βακιρτζηδέλης
