Γράφει ο Φώτης Βακιρζηδέλης
Από τις 20 Ιουλίου δεν έγραψα κάτι για την ΑΕΛ γιατί δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερα σοβαρό για να γράψω. Σε όλες τις ομάδες υπήρχε κάποια κινητικότητα μεταγραφική ή οργανωτική για την επόμενη “περίεργη” – λόγω κορωναϊού – σεζόν.

Στην ΑΕΛ το μόνο που τραβούσε την προσοχή ήταν οι μακροσκελείς “προσωπικές δηλώσεις” εναντίον των πάντων. Κατά την κρίση μου, ο μεγαλομέτοχος και πρόεδρος της εταιρίας ΠΑΕ ΑΕΛ δεν αγόρασε ομάδα αλλά ένα προσωπικό ψυχοθεραπευτήριο. Γι’ αυτό και ασχολείται με όλους τους πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς του εκτός από την ομάδα. Η ΑΕΛ απολάμβανε τον σεβασμό όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας ακόμη και όταν έπαιζε στα χωράφια ερασιτεχνικών κατηγοριών. Είχε (και έχει) έναν μόνο εχθρό που την μισεί και έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην διάλυση της πριν μια 10ετία. Τον σημερινό στενό συνεργάτη του μεγαλομετόχου τον οποίο υπερασπίζεται με πάθος για να έχει (υποθέτω) την εύνοια του και να κάνει και καμιά ανταλλαγή παικτών. Και τόσο με τις ακατανόητες και αλληλοαναιρούμενες “προσωπικές δηλώσεις” όσο και με το ύφος και το ήθος τους σήμερα είναι αντικείμενο χλεύης και αντιδράσεων τόσο ο ιδιοκτήτης-πρόεδρος της (που λίγο μας ενδιαφέρει) όσο και η ΑΕΛ. Και επειδή ΑΕΛ δεν είναι δέκα παλιόχαρτα (μετοχές) αλλά ο κόσμος της, η ιστορική  διαδρομή της, η ανεξαρτησία της και οι τίτλοι της νιώθουμε ότι κάποιος, συνεπικουρούμενος από κάποιους Λαρισαίους «παράγοντες», όλα αυτά τα προσβάλλει και τα τσαλαπατάει κάνοντας τα προσωπικά του επικοινωνιακά παιχνίδια. Όπως η ανταλλαγή δηλώσεων με τον ιδιοκτήτη(;) της Ξάνθης. Δηλώσεις στις οποίες ασχολούνται μόνο με τα ερωτοσεξουαλικά τους και όχι με το ποδόσφαιρο. Σε άλλο “γήπεδο” αυτά τα παιχνίδια σας κύριοι. Στα δικά μας γήπεδα παίζουμε μπάλα.
Για να τελειώνω με αυτό το θέμα – μια και τόσοι έχουν γράψει τόσα πολλά – θα πω και εγώ δυο χιλιάδες λέξεις. Οι Κινέζοι δεν λένε 1 εικόνα 1.000 λέξεις; Βάζω λοιπόν δυο εικόνες, άρα δυο χιλιάδες λέξεις, για να δείξω την διαφορά της παλιάς (και πραγματικής) ΑΕΛ με την σημερινή: