ΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΩΤΗΣ ΒΑΚΙΡΤΖΗΔΕΛΗΣ
Είναι δυνατόν ένας λογικός άνθρωπος να σκεφτεί δύο ποδοσφαιρικά ντέρμπι και να μελαγχολήσει; Κι όμως είναι αν τα ντέρμπι αυτά είναι το Ισπανικό ΡΕΑΛ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ  και το Ελληνικό ΠΑΟ-Ολυμπιακός.

Μελαγχολώ γιατί το μόνο κοινό που υπάρχει σε αυτούς τους αγώνες είναι ο τίτλος του μεγάλου ντέρμπι. Σε όλα τα άλλα υπάρχουν χαώδεις διαφορές. Ας τα πάρουμε με την σειρά.
ΓΗΠΕΔΑ: Μπορεί να συγκρίνει κανείς το Σαντιάγκο Μπερναμπέου με το καλύτερο Ελληνικό γήπεδο; 87.000 άνετες θέσεις που προσφέρουν στους θεατές όλες τις ανέσεις για να παρακολουθήσουν μια ποδοσφαιρική παράσταση χωρίς να στριμωχτούν, να πεινάσουν, να διψάσουν η να κατουρηθούν. Στην Ελλάδα έχουμε μόνο δυο γήπεδα με τις βασικές ανέσεις (AEL FC ARENA & Καραϊσκάκη) που και αυτά με μια δυνατή βροχή μας κάνουν ρεζίλι σε όλη την Ευρώπη  γιατί μαζεύουμε τα νερά με σφουγγαρίστρες ή η μπάλα πηδάει σαν τρελή σε ένα άθλιο αγωνιστικό χώρο!!!  Όλα τα υπόλοιπα γήπεδα της χώρας μας εσείς οι φίλαθλοι τα έχετε ζήσει – η μήπως τα έχετε υποστεί;
ΦΙΛΑΘΛΟΙ: Στην Ισπανία ο φίλαθλος πηγαίνει στο γήπεδο για χαρεί το θέαμα που θα του προσφέρουν και αν η ομάδα του είναι καλύτερη και νικήσει θα το γιορτάσει. Χαρακτηριστικό είναι το παλαιότερο θέαμα των οπαδών της Ρεάλ που χειροκροτούσαν τους παίχτες της Μπάρτσα οι οποίοι λίγο νωρίτερα τους είχαν φιλοδωρήσει με τρία γκολ. Θυμάστε εσείς ανάλογη σκηνή στην Ελλάδα: Εδώ αν η ομάδα τους χάσει και δεν βρουν
αντιπάλους να συμπλακούν, θα σπάσουν τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητα όσων είχαν την ατυχία να τα έχουν κοντά στο γήπεδο. Εδώ πρέπει η ομάδα τους να κερδίζει χωρίς να τους νοιάζει ούτε το θέαμα που παρακολούθησαν ούτε πως προήλθε αυτή η νίκη.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Εκεί ο προπονητής κάνει την δουλειά του όπως αυτός ξέρει καλύτερα, πλαισιωμένος από ένα επιτελείο συνεργατών διαφόρων ειδικοτήτων και χάσει έναν αγώνα η δεν πάρει το πρωτάθλημα κανείς δεν τον βγάλει άχρηστο, κανείς δεν θα τον προπηλακίσει και κανείς δεν θα απαιτήσει από την διοίκηση την απόλυση του. Και αν το κάνει κάποιος σιγά μην του δώσει σημασία η κάθε διοίκηση. Εδώ από τα  πρώτα φιλικά της προετοιμασίας σκέφτεται αν θα κάνει παρέλαση στον πάγκο της ομάδας και κάνει αρχίζει και σκέφτεται αν θα κάνει Χριστούγεννα. Πότε λοιπόν να προλάβει να σκεφτεί πως θα κάνει ομάδα; Θα μου πείτε γιατί κάνεις τέτοιες συγκρίσεις αφού στην Ισπανία (και στη υπόλοιπη Ευρώπη) δεν έχουν παρελάσεις και γιορτάζουν τα Χριστούγεννα παίζοντας μπάλα. Έχετε δίκιο. Θα το πάρω αλλιώς. Εκεί ο προπονητής προσλαμβάνεται σαν ένας τεχνοκράτης, γνώστης του αντικειμένου του που θα αξιοποιήσει το υλικό και το μπάτζετ της ομάδας του και έτσι τον δέχονται οι φίλαθλοι. Εδώ ο προπονητής προσλαμβάνεται σαν ένας μεσσίας που θα ανεβάσει την ομάδα την ομάδα στα ουράνια, με υλικό που διαλέγει και  μπάτζετ που καθορίζει ο πρόεδρος. Αν τα καταφέρει ζητωκραυγάζεται ο μάγκας πρόεδρος, αν όχι πρέπει να φύγει ο άχρηστος από τον πάγκο. Και αν δεν τον φύγει ο πρόεδρος τότε αναλαμβάνει ο κυρίαρχος λαός της κάθε ομάδας.
ΠΑΙΚΤΕΣ: Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Εκεί οι παίχτες παίζουν την μπάλα που ξέρουν (και ξέρουν πολύ) σίγουροι ότι θα χειροκροτηθεί κάθε καλή προσπάθεια τους και θα θεωρηθεί ανθρώπινο λάθος το ανθρώπινο λάθος. Εδώ πρέπει να τρέξουν πολύ για να διαφυλάξουν την τιμή της μάνας τους η της αδελφής τους γιατί με αυτές –δυστυχώς-ασχολούμαστε. Γιαυτό εκεί οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα και εδώ κλωτσάνε την μπάλα. Το αποδεικνύουν όλοι οι Έλληνες που παίζουν στο εξωτερικό απαλλαγμένοι από την πίεση της κερκίδας.
Σ.Σ. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι οι γραμμές αυτές γράφονται πριν την τραγική κατάληξη του ντέρμπι των αιωνίων που δεν τελείωσε ποτέ. Αλλά πιστεύετε ότι αυτό αλλάζει σε κάτι την ουσία των πραγμάτων;