Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Τελειώνει ο Αύγουστος και ο τραγέλαφος του Ελληνικού ποδοσφαίρου συνεχίζεται. Ενώ δεν έχει λήξει ακόμη η (περασμένη) ποδοσφαιρική περίοδος οι ομάδες προετοιμάζονται για το νέο πρωτάθλημα που ξεκινάει σε λίγες μέρες.
Σίγουρα η περιπέτεια του Κορωναϊού Covid19 έφερε τα πάνω-κάτω αλλά, η κύρια αιτία είναι ότι το Ελληνικό πρωτάθλημα παίζεται στις δικαστικές αίθουσες και όχι στα γήπεδα.
Αλλά ενώ διατηρώ ακόμη τον νωχελικό ρυθμό των διακοπών, και ας μην πήγα ακόμη, ξεκλέβω χρόνο και ανοίγω κάποια αθλητικά sites να μάθω τι θα δούμε την επόμενη ποδοσφαιρική σεζόν.
Βογκάω.
Τρείς – τέσσερις “ξέμπαρκοι”, ρετουσαρισμένοι, με κοιτούν κατάματα ελπίζοντας ότι θα θυμάμαι το πέρασμα τους από κάποια ομάδα με όνομα στην οποία είχαν είχαν 5-6 συμμετοχές. Τέσσερις – πέντε νεαροί με διαβεβαιώνουν με το βλέμμα τους ότι ήρθαν στην μεγάλη ομάδα για μεγάλη καριέρα. Άλλοι τόσοι παλαίμαχοι των γηπέδων με απειλούν ότι η ομάδα τους θα τα κατακτήσει όλα και για την δική μου δεν θα μείνει τίποτα.
Ξαναβογκάω.
Ενώ τα μάτια μου βλέπουν ανθρώπους με ποδοσφαιρική φανέλα οι τίτλοι με διαβεβαιώνουν ότι βλέπω λιοντάρια, τσακάλια, αίλουρους, αετούς και άλλα θηρία. Εγώ θέλω να πάω στο γήπεδο και όχι στο τσίρκο MENDRANO εκτός αν φταίει η ζέστη ή είμαι ορφανό κρούσμα του Κορωναϊού και δεν καταλαβαίνω και πολλά από αυτά που βλέπω και διαβάζω. Τελικά η κάθε ομάδα θα πάρει τους παίχτες που μπορεί και θα το παλέψει με αυτούς. Απλά όλος αυτός ο θόρυβος και το πήγαινε –έλα των ονομάτων γίνεται γιατί πρέπει οι εφημερίδες (όσες έμειναν) να γεμίσουν τα πρωτοσέλιδα τους και τα site το “πρώτο θέμα” τους με τίτλους που πουλάνε και οι παράγοντες να δείξουν ότι εμείς θέλαμε, αλλά…
Και έρχονται κάποιοι πραγματικά μεγάλοι ποδοσφαιριστές και λένε την αλήθεια με λίγες λέξεις “Στόχος μου είναι να παίξω σε ένα πιο δυνατό πρωτάθλημα από το ελληνικό” αρνούμενοι να παίξουν σε Ελληνική ομάδα.
Έχουν άδικο; Γιατί να έρθουν; Για να μην πληρώνονται αυτά που συμφώνησαν, για να μην έχουν που να προπονηθούν, για να τους βρίζει την μάνα η το χρώμα του δέρματος τους η κερκίδα η για να καθορίζει το αποτέλεσμα κάποιος διαιτητής η ο βοηθός του;
Ανανεώνουν τα συμβόλαια τους η αλλάζουν ομάδα και κάποιοι άλλοι που μπορεί να μην είναι τα βαριά ονόματα του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι όμως πραγματικοί ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ. Έμειναν λίγοι όμως.
Λείπει ο Διγκόζης που έδινε και την ψυχή του στο γήπεδο, λείπει ο αδικοχαμένος Μπαχράμης που με τόσες ατυχίες (τραυματισμούς) στην καριέρα του είχε το κουράγιο και μας έδειχνε το πλούσιο ταλέντο του μέσα στο γήπεδο, λείπει ο Κυπαρίσης που στα 36 του ήταν ακόμη μια μεγάλη ψυχή, ένας μεγάλος μαχητής, λείπει ο Άγγελος Βέρτζος που αθόρυβα ξεδίπλωνε στο γήπεδο ποδοσφαιρικό μυαλό και ήθος. Βλέπετε δεν χρησιμοποιώ "βαριά" ονόματα αλλά εργάτες που ίδρωναν την φανέλα τους. Και λείπουν τόσοι άλλοι ακόμη που – απλά – τιμούσαν το ψωμί που έτρωγαν από τις ομάδες τους. Κάνω αναφορά σε πρώην παίκτες της ΑΕΛ γιατί αυτούς τους ξέρω, αυτούς ζούσα καθημερινά ενώ είναι πολλοί άλλοι σε πολλές ομάδες. Στην Ξάνθη, στον ΟΦΗ, στον Ατρόμητο και σε άλλες ομάδες. Παιδιά που τιμούν το όνομα και το συμβόλαιο τους μέσα και έξω από το γήπεδο και ήταν αυτοί που αποτελούσαν το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ποδόσφαιρο. Και που ίσως και αυτοί να είχαν νοιώσει την χαρά κάποιου τίτλου αν το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ήταν αυτό που είναι.
Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κακής νοοτροπίας με τους τυχάρπαστους ξένους είναι ο Παναθηναϊκός. Από ανάγκη, λόγω των προβλημάτων του, έφτιαξε μια ομάδα από Έλληνες πιτσιρικάδες και δεν τα πήγε άσχημα. Θυμηθείτε ότι αρκετοί από αυτούς θα κάνουν καλή (ή και μεγάλη) καριέρα σε λίγα χρόνια. Και ο Τσιμίκας, ένα παιδί που βγήκε από τις ακαδημίες του συλλόγου του, έκανε μια από τις πιο ηχηρές μεταγραφές στην Ευρώπη πριν λίγες μέρες, πηγαίνοντας στην Λίβερπουλ.
Και αν πάμε λίγο πίσω, η μόνη ομάδα της περιφέρειας που κατέκτησε πρωτάθλημα ήταν μια ομάδα με “άψητα χωριατόπουλα” (ο χαρακτηρισμός είναι από αθλητική εφημερίδα της συμπρωτεύουσας), η μεγάλη ΑΕΛ.
Σήμερα κάποιοι ακόμη ψάχνουνε τον Σέμπουε, τον Μέμπουε και τον Χλέμπουε για να τους σώσουν. Εντάξει, εμείς στην Λάρισα ψάχνουμε τον Ασχέτοβιτς και τον Πονήροβιτς (Βαλκάνιοι γαρ) άντε και κανέναν δανεικό για να βγάλουμε τη χρονιά.
Κύριοι μεγαλομέτοχοι, ιδιοκτήτες, πρόεδροι κάθε ομάδας και όλοι οι υπόλοιποι που τρέχετε γύρω τους , ξεκινήστε αλλά και δυναμώστε την προσπάθεια για την δημιουργία ομάδων με σωστές και γερές βάσεις παιδιά που τους περισσεύει το ταλέντο αλλά τους λείπουν οι ευκαιρίες. Να δείτε που και σεις θα βγείτε κερδισμένοι και μείς (οι φίλαθλοι) θα είμαστε ευχαριστημένοι. Και μάλλον, αν μας σεβαστείτε, να μας ξαναδείτε και στο γήπεδο αντί να μας “δουλεύτετε” και να μετονομάζετε τις εκατοντάδες που απέμειναν να έρχονται σε χιλιάδες.
