Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Στα νησιά, αλλά και όλα τα παράλια, οι σημαίες – αυτές οι καινούριες που μοιάζουν με φτερά -κυματίζουν τη μέρα σαν φιγούρες σμήνους από μαυροπούλια και φώτα δεν έχει τις νύχτες στις παραλίες,  γιατί ποιος θα πληρώσει το ρεύμα; Οι Δήμαρχοι, οι όποιοι φορολογούμενοι ή οι φοροφυγάδες και μη του τουρισμού;
Στα μαγαζιά, τα κλιμάκια του  Υπουργείου Οικονομικών στο πλαίσιο των εγκυκλίων υλοποιούν τις παρωδίες των ελέγχων από την τουριστική μεθόριο ως την νησιωτική ενδοχώρα ή σε κάθε παραλία λίγο προβεβλημένη (π.χ. Αγιόκαμπος ή Πλαταμώνας) και γίνονται θέμα εκεί όπου το σκηνικό για την είδηση μοιάζει έτοιμο. Καλή ώρα όπως στην Ύδρα προσφάτως απ’ όπου άνοιξε ο καλοκαιρινός πόλεμος θέσεων για τη φοροσυνείδηση και τον ελεγκτικό προσανατολισμό.
Με δεδομένη την τρέχουσα αβεβαιότητα των τελευταίων ετών  που φτάνει, σε κάποιες περιόδους κρίσιμων διαπραγματεύσεων  μέχρι το ενδεχόμενο κοπής νέου εθνικού νομίσματος (μεγάλο παραμύθι αυτό) , όσοι συγκεντρώνουν ρευστό αυτή την περίοδο στην τουριστική επικράτεια ψάχνουν κάθε μέρα νέους τρόπους φοροδιαφυγής .Οι πιθανότητες κάποιου φορολογούμενου επιχειρηματία που ασχολείται με τον τουρισμό να γίνει ενάρετος είναι μηδαμινές όταν είναι σχεδόν βέβαιη η κατάταξη του στην κόλαση ή όταν σε κάθε περίπτωση έχει εξασφαλίσει την παραμονή του στον παράδεισο.
Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα η Ελληνική κοινωνία να αποκτήσει φοροσυνείδηση αν οι διαχειριστές του δημοσίου χρήματος δεν γίνουν αποδεδειγμένα αξιόπιστοι και αν δεν εξασφαλιστεί ισονομία και ανταποδοτικότητα. Όμως αυτά δεν έγιναν τόσα χρόνια, πως αλήθεια μπορούν να δρομολογηθούν και να υλοποιηθούν όταν η χώρα βρίσκεται σε πτωχευτική τροχιά με τις κρατικές παροχές σε κεφαλαιώδη ζητήματα, όπως η υγεία, η παιδεία ή οι φοροελαφρύνσεις σε χαμηλά εισοδήματα και ανέργους να βρίσκονται στο ναδίρ;
Το 1972 ένας Έλληνας πλοίαρχος ,κατά την αφήγηση του ,έδωσε πρόσθετη αμοιβή πέντε χιλιάδων δολαρίων σε έναν Φιλανδό μηχανικό και αυτός πριν αλλάξει πλοίο ταξίδεψε στη χώρα του για να πληρώσει την εφορία και το ασφαλιστικό του σωματείο επί της έκτακτη αμοιβής. Η κουλτούρα της φοροαπόδοσης ήταν κατεστημένο στον προχωρημένο κόσμο πριν από μισό αιώνα. Περίπου τόσα χρόνια πετάξαμε εδώ για να γεμίσουμε τον φορολογικό απόπατο.
Να τον γεμίσουμε με εγκάθετους των κομματικών σωλήνων , με άσχετους από τα τρένα και την καθαριότητα , με χειροκίνητα αρχεία, με νομοπαράθυρα , φοροτεχνίτες και κλεπταποδόχους των δημοσίων εσόδων.
Τα πρώτα χρόνια της Αλλαγής άκουσα κάποιον των επιχειρήσεων να λέει , σιγά μην πληρώνω φόρους για να διορίζει ο Ανδρέας πρασινοφρουρούς. Πρόσφατα άκουσα τον ίδιο να λέει , σιγά μην έριχνα λεφτά στον άδειο κουβά του Σαμαρά ή μην πληρώσω για να διορίσει ο Τσίπρας την αφρόκρεμα των νέων ψηφοφόρων του.
Μοιάζει αδύνατο να αδειάσει ο φορολογικός απόπατος και να αποκατασταθεί στην Ελλάδα μια στοιχειώδης δικαιοσύνη και ισορροπία στο δούνε και λαβείν κράτους και πολιτών, σε συνθήκες εκκαθάρισης εν λειτουργία.
Σε συνθήκες που ,"ο σώζων εαυτόν σωθήτω" είναι το δόγμα στη παράξενη σύγχρονη Ελλάδα με τον μισό πληθυσμό να λιώνει από την ανεργία ή τα εξευτελιστικά μεροκάματα, ένα μεγάλο τμήμα του να εξαντλεί αποθέματα που συγκέντρωσε με κόπο πολλών ετών και τη νέα ολιγαρχία της κρίσης να σωρεύει λίπος.
Ο πλούτος υπάρχει, δεν εξαϋλώθηκε ξαφνικά. Απλά πέρασε στα χέρια λίγων. Των Τραπεζών, κάποιων μεγαλοεργολάβων μια και όλα τα Δημόσια έργα τα εκτελούν αυτοί με σκοτεινές αναθέσεις και κάποιων “επιχειρηματιών” που κανείς δεν ξέρει σε ποιόν χώρο επιχειρούν. Και κάποιων πολιτικών που χωρίς να έχουν εργαστεί ποτέ (εκτός αν η βουλευτική θητεία θεωρείται εργασία) αποκαλύπτονται ξαφνικά τεράστιες περιουσίες σε ακίνητα και σε ρευστό, στο εξωτερικό φυσικά.
Και όλος αυτός ο κόσμος που με το ζόρι επιβιώνει, που χρωστάει στο κράτος τεράστια ποσά που δεν κέρδισε ποτέ, που βιώνει την ανεργία, που ζει με την ανασφάλεια και τον φόβο ότι θα του κλέψουν την σύνταξη κοιτάζει απαθής και κάνει κριτική στα τσιπουράδικα, στα Café ή στο facebook. Μέχρι πότε όμως; Όταν θα βιώσει την πραγματική πείνα η οποία βρίσκεται προ των πυλών θα ξεχυθεί σαν ορμητικό ποτάμι και θα τα διαλύσει όλα.
Και θα ξαναφτιαχτεί ένα νέο κράτος. Αλλά από τους ίδιους ανθρώπους. Αυτό το καινούριο κράτος πως θα λειτουργήσει; Η Κυβέρνηση και η κρατική μηχανή της θα σέβονται τον πολίτη και του ανταποδίδουν αυτά που πληρώνει; Αν ναι, ο πολίτης θα αντιληφθεί ότι το να γίνει συνεπής φορολογούμενος θα έχει σαν συνέπεια να απολαμβάνει τα αυτονόητα; Υγεία, Παιδεία, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης κλπ.
Μάλλον είναι ουτοπία κάτι τέτοιο γιατί αυτός ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας του σήμερα, έχει περάσει βαθιά μέσα μας και έχει διαβρώσει και το τελευταίο κύτταρο μας.
Αλλά αν δεν κυνηγήσουμε αυτή την ουτοπία δεν έχουμε καμιά ελπίδα…