Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης (“Βοηθάει” o Τζωρτζ Όργουελ)
Εδώ και πολύ καιρό σκέφτομαι ότι την Ελλάδα την κυβερνούν άνθρωποι ανεπάγγελτοι, απαίδευτοι, ανάλγητοι, καιροσκόποι και καρεκλοκένταυροι.
Πάλι όμως αυτά τα “προσόντα” τους δεν δικαιολογούν την παράνοια των αποφάσεων τους. Παράνοια; Ή μήπως όχι;
Στην κυβέρνηση, σε μεγάλους οργανισμούς, σε εταιρίες κολοσσούς επικεφαλής βρίσκονται άνθρωποι που στον βωμό των συμφερόντων τους δεν διστάζουν να αδικήσουν αγωνιστές της ζωής, δεν διστάζουν να σπιλώσουν υπολήψεις, δεν διστάζουν να πετάξουν στα αζήτητα εργαζόμενους χαμηλόμισθους. Όλα στον βωμό του κέρδους ή του άρρωστου “ΕΓΩ” τους. Και στηρίζονται σε φτηνούς αυλοκόλακες και υποτακτικούς που δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας, αρκεί να έχουν την εύνοια του «ηγήτορα». Και όλοι μαζί αυτοί περιφέρουν τα σάπια κρέατα τους με τα άρρωστα μυαλά με ύφος 100 καρδιναλίων.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους κυβερνώντες μας τα τελευταία χρόνια.
Όλο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας δεν έχει λογική βάση. Είναι τελείως παρανοϊκό. Μπαίνουν παράλογοι φόροι σε ανθρώπους που κρατικός μηχανισμός ξέρει ότι είναι αδύνατον να τους πληρώσουν. Μειώνονται μισθοί και συντάξεις σε ανθρώπους που το υπάρχον εισόδημα τους δεν φτάνει τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Κόβουν φάρμακα και παροχές σε κατηγορίες ασθενών που γνωρίζουν ότι με αυτό ο θάνατος του είναι θέμα χρόνου. Κάθε μέρα και αποφάσεις τέτοιες που έχουν απλώσει ένα σύννεφο απελπισίας αλλά και οργής πάνω από την χώρα.
Ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία, το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ. Το 1949 που γράφτηκε το «1984» φάνταζε πολύ μακρινό. Αλλά αποτυπώνει με ακρίβεια αυτό που ζούμε 33 χρόνια μετά τον τίτλο του και 67 χρόνια μετά την συγγραφή του.
Αν δεν διαβάσει κάποιος αυτό το απόσπασμα, δεν προβληματιστεί και δεν ψάξει τρόπους άμυνας θα είναι υπεύθυνος απέναντι στις επόμενες γενιές. Θα είναι υπεύθυνος για τον εφιάλτη που θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Απόσπασμα από το «1984» (George Orwell 1903-1950)
-Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο, Ουίνστων;
Ο Ουίνστων σκέφτηκε:
-Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.
Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος.
Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στο δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε-όλα!
Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την Προ-Επαναστατική εποχή. Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του. Στο μέλλον όμως δε θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξερριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων.
Δε θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό.
Δε θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι δε θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη.
Δε θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια.
Δε θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής.
Δε θα υπάρχει άμιλλα.
Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου-για πάντα …
Όπως ο Ιούλιος Βερν (Από την Γη στην Σελήνη, 20.000 λεύγες υπό την θάλασσα, Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες, κ.α.) έτσι και ο Τζώρτζ Όργουελ ανήκει στους συγγραφείς-προφήτες. Αυτά που έγραφαν φαινόταν μακρινά ή αδύνατα. Ο χρόνος τους δικαιώνει όμως. Μόνο που ο Βερν έγραφε για τεχνολογικά επιτεύγματα ενώ ο Όργουελ περιγράφει μια αδυσώπητη πραγματικότητα που αρχίζουμε να την ζούμε σιγά-σιγά.
Αν λοιπόν δούμε την αλήθεια κατάματα και δεν τρομάξουμε απ’ αυτήν αλλά ψάξουμε να βρούμε τρόπους άμυνας – και γιατί όχι και αντεπίθεσης – όλα αυτά που γράφονται στο «1984» σε λίγο θα είναι η φρικτή καθημερινότητα μας. Στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς, στις εταιρίες, παντού.
Ας τους τσακίσουμε πριν μας τσακίσουν…
