«H Ευαγγελία Αωτίδη κατάφερε και πήρε το Β’ βραβείο στο Φλάουτο στον 4ο Πανελλήνιο Μουσικό Διαγωνισμός Χ.Α.Ν.Θ. “Τάσος Παππάς”. Η Ευαγγελία είναι μαθήτρια της Κας Ειρήνης Τσερώνη, από τις “Νότες με Χρώμα” ενώ στο πιάνο την συνόδευσε η Κα Παναγιώτα Χριστοφορίδου.
Η Ευαγγελία Αωτίδη , μαθήτριά της Στ’ Τάξης του 3ου Δημοτικού Σχολείου Γιάννουλης (ενός σχολείου που πρόσφατα αποκαταστάθηκαν οι ζημιές του) μιας περιοχής της Λάρισας, που προσπαθεί να απαλύνει της πληγές της μετά τις πρόσφατες καταστροφές που άφησε πίσω της η πλημμύρα, της κακοκαιρίας Daniel»
Αυτή είναι μια είδηση από αυτές που μπαίνουν στα “ψιλά” των ΜΜΕ και συνήθως περνάνε απαρατήρητες ενώ εκπέμπουν μηνύματα αισιοδοξίας.
Ευτυχώς οι δυσκολίες που προέκυψαν από τις πρόσφατες καταστροφές της Λάρισας, δεν σταμάτησαν τα όνειρα της μικρής Ευαγγελίας, η οποία τις βίωσε από πρώτο χέρι μένοντας στην χτυπημένη από την πλημύρα Γιάννουλη και απέδειξε πως η Λάρισα παράγει πολιτισμό αν και δεν τον αναδεικνύει η ίδια.
Κάποιοι λένε ότι Τέχνη και οικονομική κρίση ή φυσικές καταστροφές (σεισμοί, πλημύρες, κλπ) είναι πράγματα άσχετα. Εγώ λέω ότι κάτι που επηρεάζει τη ζωή μας, όπως όλα όσα προανέφερα, θα επηρεάσει και τη σκέψη μας. Και η τέχνη επειδή θέλει να έχει κάποιο ρόλο, είναι μια διέξοδος που επηρεάζει θετικά το μυαλό και την ψυχή μας
Μέσα σε δύσκολες περιόδους για την Ελλάδα, όπως η Τουρκοκρατία και η Γερμανική κατοχή, είδαμε πως η τέχνη όχι δεν σταμάτησε αλλά αντίθετα εξελίχθηκε. Ο χώρος της τέχνης στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα – λόγω της γενικότερης κρίσης - σε πολύ δύσκολη θέση, δεν ξέρω και για πόσο καιρό ακόμα, και οι Έλληνες συνειδητοποιήσαμε πως αυτή η κρίση επηρεάζει σε ένα σημείο την τέχνη, όταν διαπιστώσαμε πως από τα 40 σίριαλ που παίζονταν πριν 2-3 χρόνια, φέτος παίζονται μόλις 4-5. Δηλαδή η κρίση δεν επηρεάζει το χώρο της ίδιας της τέχνης, ωστόσο επηρεάζει τα οικονομικά του χώρου με όλες τις επιπτώσεις που συνεπάγεται αυτό.
Γνώμη μου είναι, πως όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα θα επηρεάσει θετικά την τέχνη, αφού πλέον ένας θεατής, είτε είναι λάτρης του θεάτρου, είτε του κινηματογράφου ή της μουσικής, πριν πληρώσει ένα εισιτήριο, θα το ψάξει καλύτερα από άλλες χρονιές. Θα αναζητήσει την καλύτερη επιλογή πριν ξοδέψει τα χρήματά του, οπότε θεωρώ πως οι άνθρωποι που οργανώνουν την κατάσταση θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να επωφεληθούν από αυτό και να βρουν τον τρόπο ώστε αυτή η κρίση να εκπαιδεύσει, να παιδαγωγήσει και να επηρεάσει τις διάφορες μορφές της τέχνης.
Έτσι πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως η τέχνη αναδεικνύεται μέσα από την κρίση, και πώς μπορεί να χρησιμεύσει για να ξεσηκώσει ή να κατευνάσει, για να ανησυχήσει ή να καθησυχάσει, για να εκφράσει ή να αποσιωπήσει.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα η μικρή Ευαγγελία Αωτίδη μας δίνει το αισιόδοξο μήνυμα πως όσα υλικά και αν χάσουμε μπορούμε να μην χάσουμε την ψυχή μας. Γιατί η ψυχή γεννάει την τέχνη και αυτή τρέφεται και γιγαντώνεται από την ψυχή μας.
Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι να μην παρατήσει Ευαγγελία τον αγώνα της και να της ευχηθούμε να φτάσει εκεί που φτάνουν τα όνειρα της!
Φώτης Βακιρτζηδέλης
