Τριάντα συνεχόμενες ημέρες στην παιδιατρική κλινική είναι αρκετές για να με κάνουν να αδιαφορήσω για ό,τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Έχω χαθεί μέσα σε ιατρικές ορολογίες που δεν πολυκαταλαβαίνω, σε εμετούς και φάρμακα, στη μυρωδιά του αντισηπτικού. Μόνο στα χαμόγελα τα καταφέρνω. Πρέπει να χαμογελώ για να δείχνω δυνατή και σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά.
 Στην πόλη επικρατεί αναβρασμός· οι σειρήνες από τα πυροσβεστικά οχήματα τράβηξαν την προσοχή μου και σύρθηκα ως το παράθυρο του θαλάμου. Ασταμάτητη βροχή, δρόμοι πλημμυρισμένοι και μια αδικαιολόγητη κίνηση αυτοκινήτων. Από το σημείο που βρίσκομαι μπορώ σχεδόν να επιβλέψω την κατάσταση· το νοσοκομείο βρίσκεται σε λόφο, στην άκρη της πόλης.
 Από τον διάδρομο ακούω μια νοσηλεύτρια. Πλημμύρισε το σπίτι μας, πως θα φύγω… πού θα μείνω… Ύστερα ένα σιγανό κλάμα.
 Ανατρέχω στις ειδήσεις που έχουν κατακλύσει το κινητό μου. Καταστροφή στον κάμπο της Θεσσαλίας, αγνοούνται άνθρωποι, νεκρά ζώα. Και νερό, πολύ νερό. Αναρωτιέμαι τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Πώς δεν αντιλήφθηκα τίποτα από όλα αυτά νωρίτερα, πόσο αδιάφορη έγινα ξαφνικά;
 Η κόρη μου ξυπνά και η κουρασμένη φωνή της με αποσπά:
-Μαμά, τι είναι αυτό που ακούγεται; Βρέχει;
-Βρέχει, ναι…
-Μου αρέσει η βροχή. Πότε θα φύγουμε από δω; Θέλω να τρέξω στη βροχή!
-Θα φύγουμε σύντομα…
Την αγκαλιάζω και της χαμογελώ ψεύτικα. Στα μάτια μου κυλούν δάκρυα· είναι τα πρώτα που αφήνω να τρέξουν.
-Γιατί κλαις, μαμά;
-Δεν κλαίω, είναι σταγόνες της βροχής που μπήκαν προηγουμένως από το παράθυρο…
Δείχνει να με πιστεύει· είναι ένα αθώο παιδί που ζει εσώκλειστο με την ελπίδα πως την επομένη θα βγει έξω για να παίξει. Όμως πού να παίξει;
Κοιτώ προς τα έξω ξανά ενώ χαϊδεύω το άδειο από μαλλιά κεφάλι της. "Μικρή μου ηρωίδα, για ποιο κόσμο σου ζητώ να παλέψεις;"
Έλενα Σαλιγκάρα