Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2008 από την 16χρονη τότε κόρη μου, την Μαριάννα. Προφητικό ή διαχρονικό κείμενο που έγραψε ένα παιδί – τότε – με βάση τις ευαισθησίες που έχει (ευτυχώς) ακόμη και σήμερα. Έτυχε να το ξαναδιαβάσω και μου δημιούργησε την ίδια συγκίνηση όπως τότε που το έγραψε. Έτσι στο κείμενο ενός νέου παιδιού βρήκα τι έπρεπε να κάνω φέτος για να “χορτάσω” όχι το στομάχι αλλά την ψυχή μου.

Σήμερα, επτά χρόνια μετά, της ζήτησα την άδεια να το αναδημοσιεύσω με αφορμή την γιορτή που ετοιμάζουν τα ΤΣΟΥΜΑΝΗΣ MARKET ΛΑΡΙΣΑ με την συμμετοχή της DECOR LINE και της ομάδας “Μαμάδες από την Λάρισα”, την Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου στο Γηροκομείο Λάρισας για τους απόμαχους της ζωής που φιλοξενούνται εκεί. Το οργανωτικό κομμάτι της γιορτής αυτής έχει αναλάβει η ομάδα Ελεύθεροι Λαρισαίοι Εθελοντές.  Κοντά στους ανθρώπους αυτούς ανακάλυψα ότι δεν είμαι μόνος απέναντι στην απανθρωπιά της εποχής μας.  Και θέλω να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Τσουμάνη που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε την ιδέα μου και ανέλαβε όλο το κόστος της εκδήλωσης (μπουφές, ποτά, αναψυκτικά κ.λ.π.), τον Κώστα Τσιρώνη που προθυμοποιήθηκε να ετοιμάσει από ένα προσωπικό δώρο για τους εκατό τρόφιμους του Γηροκομείου, τις “Μαμάδες από την Λάρισα” που θα έρθουν (όχι με άδεια χέρια) να ευχηθούμε μαζί τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους ανθρώπους αυτούς, την Χριστίνα τον Σάκη και τον Δημήτρη τους καλλιτέχνες που θα σηκώσουν το βάρος του μουσικού προγράμματος της εκδήλωσης και τους  φίλους μου από την ομάδα  Ελεύθεροι Λαρισαίοι Εθελοντές την Γεωργία Παπαφίγκου, την Τάνια Μήλιου, την Κάλλη Χορμόβα, την Ξένια Καρανάσιου, την Ραφαέλα Σαχναζαριάν και την Εύη Κουτσογιάννη. Κυρίως θέλω να ευχαριστήσω την κόρη μου Μαριάννα που αντέστρεψε τους όρους και με οδηγεί σε σωστά μονοπάτια και με κάνει να νιώθω περήφανος γι’ αυτήν.
(Το άρθρο της Μαριάννας δημοσιεύεται με την μορφή που είχε δημοσιευθεί στο έντυπο τεύχος του περιοδικού Larissa Life στο οποίο τότε αρθρογραφούσε με την στήλη “Εμείς οι νέοι”)
Φώτης Βακιρτζηδέλης