γράφει ο Φώτης  Βακιρτζηδέλης
Είναι κάτι ώρες που νιώθω κάπως, δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά σίγουρα δεν ανήκει στα συναισθήματα που τα λες όμορφα. Η μόνη παρηγοριά είναι να ανοίξω το word και να μιλήσω γράφοντας. Θα τα πω σε σας φίλοι μου, εσείς ξέρω. Θα μ' ακούσετε. Γιατί έχω καταλάβει πως είμαι τύπος που δεν μπορεί, αν δεν έχει ανθρώπους γύρω του να τους μιλάει.  Είμαι ένας πολυλογάς που επιμένει να λέει ότι σκέφτεται (από ενδιαφέροντα μέχρι και τελείως ανούσια πράγματα) και σπάνια να ακούει τους άλλους με την ίδια προσοχή που τον ακούνε αυτοί (αυτό μου έχει στοιχίσει πολύ).
Μοναξιά. Αυτή η μοναξιά της βάρβαρης εποχής μας. Μάλλον αυτό πρέπει να είναι. Αυτό που προσπαθώ να πολεμήσω γράφοντας αυτά τα κείμενα για σας, φίλοι μου. Διότι όταν ξέρεις ότι έχεις έστω κι έναν παραλήπτη, η μοναξιά αρχίζει και οπισθοχωρεί. Βέβαια, δεν έχεις να πεις κάτι. Τίποτα το σημαντικό, απλώς θες να πεις κάτι. Οτιδήποτε. Και σκέφτομαι, μήπως είναι αυτές οι μέρες, αυτές που κάθε χρόνο δέχονται τόσες κατηγορίες. Τις κατηγορούμε ότι μας προκαλούν μελαγχολία, μοναξιά, θλίψη και μερικές φορές κατάθλιψη. Είναι οι μέρες των εορτών  - "Γιορτές": Δεν θα ανατρέξω σε λεξικά, πείτε μου όμως, για σας τι είναι γιορτές; Mας βάλανε σε ένα λούκι που αντί να χαιρόμαστε, να διασκεδάζουμε και να ανταλλάσουμε ευχές και συναισθήματα, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε παραπάνω, να αγχωνόμαστε και να σκεφτόμαστε μόνο τι και πόσο θα φάμε, τι και πως θα το φορέσουμε. Τέτοια κατάντια. Τρέχουμε πανικόβλητοι μέσα σε στολισμένους δρόμους και μας ενοχλεί αν συναντήσουμε κάποιον γνωστό, γιατί μας καθυστερεί από τις δουλειές μας. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα είναι γενικό ή είναι πράγματα που τα νιώθω μόνο εγώ. Τι φταίει; Μήπως οι (ωραίες) αναμνήσεις από όμορφα ανθρώπινα χρόνια που αναγκαστικά έρχονται να συγκριθούν με το (άσχημο) παρόν; Μήπως παριστάνουμε ότι είμαστε όλοι χαρούμενοι λόγω Χριστουγέννων και τελικά αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από υποκριτικό: Μήπως αυτές τις μέρες που ξεφεύγουμε απ' την αβάσταχτη ρουτίνα της καθημερινότητας μας, ζητώντας επικοινωνία, αγκαλιά, αγάπη, συνειδητοποιούμε ότι όντως είμαστε μόνοι; Μήπως τελικά είναι όλα μέσα στο μυαλό μας και συνεχώς γουστάρουμε να κλαιγόμαστε;
Τι να μπορούσε, άραγε, να αλλάξει αυτή την κατάσταση, φίλοι; Εσείς πώς αισθάνεστε, φίλοι; Χαίρεστε; Είστε ευτυχισμένοι; Τι δώρο σας κάνανε φέτος; Σας άρεσε; Αν σας σκέφτηκε κάποιος και σας έκανε δώρο, να χαίρεστε ακόμη κι αν είπατε -Πάλι βιβλίο; Μα κανείς δεν ξέρει ότι διαβάζω πια βιβλία παρά μόνο αν με υποχρεώσουν;.. Εσείς τι δώρα κάνατε σ' αυτούς που αγαπάτε;
Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου πάντα ερχόταν ο Αϊ Βασίλης, αν και μου έφερνε όχι τα δώρα που ήθελα αλλά αυτά που μπορούσε (ο πατέρας μου, όχι ο Αϊ Βασίλης). Έτσι η έννοια του δώρου - ειδικά τα Χριστούγεννα - έχει στεριώσει μέσα μου, με αποτέλεσμα να είναι στις προτεραιότητες μου. Σπάνια παίρνω δώρα, φίλε μου. αλλά πολύ συχνά κάνω δώρα. Δεν θα ήθελα αυτό να αλλάξει, αν και τώρα πια το δώρο μετράει σαν κόστος και όχι σαν αξία. Δεν με πειράζει, μου φτάνουν αυτά που νιώθω εγώ. Βλέπετε είμαι σύγχρονος άνθρωπος αφού ζούμε στην εποχή του ΕΓΩ (άρα είμαι in). Aπ'  τη μοναξιά των Χριστουγέννων ξεκίνησα, στα δώρα κατέληξα. Αλλά έτσι είναι οι συζητήσεις, φίλοι, ένα ρυάκι που κυλάει χωρίς σταματημό.
Τώρα που μιλήσαμε (έστω με τη σιωπή σας) νιώθω λίγο καλύτερα. Νομίζω ήρθε η σειρά μου να σας ακούσω. Αν λοιπόν με δείτε στο δρόμο, μιλήστε μου,  χαμογελάστε μου (και όχι μόνο σε μένα) και που ξέρετε, μπορεί να νιώσετε και εσείς καλύτερα. Εξάλλου το εσείς είναι το δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο του ΕΓΩ.Έτσι, θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα μαζί και όχι ο καθένας μόνος του. Και αν τύχει και δε συναντηθούμε - το πιο πιθανόν - σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα. Και αυτές τις μέρες πάρτε όλους αυτούς που αγαπάτε και διασκεδάστε. Γιορτές χωρίς διασκέδαση γίνεται; Δε γίνεται.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!