Της Κάκιας Τσάτσου
Η κατάσταση της χώρας μας, η κατάσταση της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αφρικής... η κατάσταση του κόσμου όλου, έφτασε σε τραγικό σημείο. Και κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ενημερωνόμαστε για τις απειλητικές εξελίξεις, άλλοτε με επιχειρήματα και βάσιμα δεδομένα και άλλοτε με φληναφήματα και ιστορίες... τρόμου!

Έτσι, δεν μένει καιρός να ασχοληθούμε με τα καθημερινά, τα ασήμαντα, τα μικρά κι ανεπαίσθητα...
Δεν μένει καιρός να μιλήσουμε για τον πόνο, την ελπίδα, τη θλίψη, τον έρωτα!
Να μιλήσουμε για τη φιλία, τη χαρά, τη γοητεία του αγνώστου, την αγωνία του έρωτα, το παιχνίδισμα των σχέσεων...
Αλλά κι αν περισσεύει καιρός για όλα αυτά, διστάζουμε να ομολογήσουμε πως συνεχίζουν να μας απασχολούν! Ντρεπόμαστε για τα συναισθήματά μας,
για την καθημερινότητά μας που κάποιες ώρες μας φέρνει αντιμέτωπους μ' αυτά!
Και προσποιούμαστε πως τα ξεπερνάμε.
Αλλά, ακόμη κι αν κινδυνεύει η πατρίδα μας με πτώχευση, εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να κηρύξουμε και πτώχευση συναισθημάτων! Δεν αποφασίζουμε να διαγράψουμε από τη μνήμη μας γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις που αγαπήσαμε. Δεν είναι στις προθέσεις μας η άρνηση των καθημερινών αδυναμιών μας...
Κουραστήκαμε να μοιρολογούμε, να υποθέτουμε, να αφηνόμαστε στο κύμα των παρερμηνειών και των αυθαίρετων συμπερασμάτων των "ειδημόνων αναλυτών".
Θέλουμε κάποιος να αναλύσει τους χτύπους της καρδιάς μας.
Γιατί είναι πιο άτακτοι κάποιες φορές, πιο γρήγοροι, κάποιες άλλες; Γιατί μεθάμε μ' ένα ποτήρι κρασί κι άλλες φορές δεν καταλαβαίνουμε πως αδειάσαμε την καράφα; Γιατί κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζουμε για πρώτη φορά, μας
κερδίζουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά και κάποιοι άλλοι μας κάνουν να νιώθουμε σαν να μας αγγίζει κρύο φίδι;
Γιατί σε κάποιους είμαστε επιεικείς στην κρίση μας και σε άλλους δεν ανεχόμαστε ούτε μία ανορθόγραφα γραμμένη λέξη;
Αλλά εγώ τώρα θέλω να μιλήσω για τα μικρά, τα ασήμαντα και ταπεινά...
Για τη φιλία και για τη συκοφαντία. Για τον χαμένο έρωτα. Για την πλάνη. Για την προδοσία. Για όλα αυτά τα καθημερινά και ανθρώπινα, που λόγω της κρίσης ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε πως μας απασχολούν. Πως συνεχίζουν να παίζουν ρόλο σπουδαίο και καθοριστικό στη ζωή μας.
Έτσι, αφήνουμε να μας προσπερνάνε πράγματα, επειδή διστάζουμε να αντιπαρατεθούμε σ' αυτά!
Για παράδειγμα, με αδίκησε στην κρίση του ο καλός κι αγαπημένος φίλος μου!
Θέλω να φωνάξω. Να διαμαρτυρηθώ για την αδικία αυτή. Μα πώς να το κάνω;
Θα πέσουν επάνω μου, όμοια κοράκια, να με φάνε!
Εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ μας μιλάς για... αδικίες και τέτοια;
Το βουλώνω, λοιπόν!
Με μεθάει ο έρωτας που νιώθω για τον/την... Ντροπή! Τέτοιες ώρες κι εσύ έχεις το νου σου στον έρωτα; Στο σεξ;
Σιωπώ ένοχα.
Ο καλός μου φίλος πλανεύτηκε και πιστεύει πως... προδόθηκε!
Προσπαθώ να το αναλύσω... Πώς και γιατί; Μα... ντρέπομαι!
Γυρίζουμε, λένε, στη δραχμή κι εγώ ασχολούμαι τώρα για το πώς και γιατί ο καλός μου φίλος θεωρεί πως προδόθηκε;
Μούγγα κι εδώ!
Αλλοίμονο! Η κατάσταση μπορεί να είναι δύσκολη... Πολύ δύσκολη... Χανόμαστε! Ναι! Αλλά δεν γίνεται να πνίξουμε όλα αυτά που νιώθουμε και δεν εκδηλώνουμε... Τα ανθρώπινα συναισθήματά μας! Αυτά τα μικρά, ασήμαντα κι ανεπαίσθητα που κάποτε έδιναν νόημα κι ομόρφαιναν τη ζωή μας!
Τη φιλία, τον τσακωμό, τον έρωτα! Τη γάτα στο περβάζι του παραθύρου, τον κήπο που έμεινε απότιστος και διψάει, το σκύλο που αλυχτάει, τη ρούγα στα στενά της γειτονιάς στα χωριουδάκια, τη συκοφαντία στις μεγάλες πόλεις. Αχ, τη συκοφαντία που σαν αέρας περνάει και πληγώνει και οδηγεί στην παραζάλη της πλάνης!
Και μετά, αφού μιλήσουμε για όλα αυτά τα... ντροπιαστικά και τετριμμένα, τότε ας ανοίξουμε το βήμα να φτάσουμε στους χώρους των δακρύων.
Γιατί όταν τα συναισθήματα παγιδεύονται, μόνο δάκρυα μας πρέπουν!

*Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε από την Κάκια Τσάτσου, στο προσωπικό της blog, τον Οκτώβριο του 2011 και με εντυπωσίασε όταν το διάβασα. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, είναι το ίδιο επίκαιρο με την εποχή που γράφτηκε.
Σ’ ευχαριστώ Κάκια που μου το εμπιστεύτηκες και το αναδημοσιεύω.
Φ.Β.