Ο Καβάφης έγραψε «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου.
Μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες…»Και μετά ακούς τις τηλεοπτικές αερολογίες των πολιτικών, που είναι χειρότερες από τη φαρσοκωμωδία της Βουλής, με τους κακόγουστους μονολόγους, τις γραφικές αντιπαραθέσεις και προβλέψιμο φινάλε. Θέατρο που παραλόγου με επαναλαμβανόμενο μοτίβο, πολύ φαμφάρα και λίγη ουσία. Ένας μικρόκοσμος που τους περισσότερους, αν όχι όλους, μας απωθεί ως θέαμα. Ένα καταναγκαστικό έργο σε μια περίοδο καταστρατήγησης της έννοιας δημοκρατία με την πρόφαση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Αλλά πόσο αληθινά και ελεύθερα εκφράζονται όλοι αυτοί τελικά; Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που η επιβίωση του σε ένα σύστημα εξαρτάται από τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες αλλά κυρίως από την υποταγή στο κόμμα; Και πότε σταματά να εξευτελίζεται μες την πολλή συνάφεια;
Γιατί… πόσο απέχει τελικά ο μικρόκοσμος των “ενοίκων” της Βουλής  από τον μικρόκοσμο του καθενός;
Αλλά δεν είναι μόνο η Βουλή, είναι ολόκληρη η κοινωνία μας γεμάτη από τέτοιους.
Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι που κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πολύ ωραία αποτύπωσε ο Καβάφης είναι πάντοτε άνθρωποι ρηχοί, εγωκεντρικοί και αδιάφοροι για τις επιπτώσεις των πράξεων και λόγων τους στους υπόλοιπους ανθρώπους είτε λέγονται περίγυρος, συνάδελφοι, πολίτες ενός κράτους, συνάνθρωποι έστω! Είναι σχεδόν αστείο πόσο εύκολα τους αναγνωρίζεις αλλά πόσο δύσκολα τους ξεφορτώνεσαι. Είναι αυτοί οι τύποι που δεν κουράζονται να μιλάνε επί παντός επιστητού, που έχουν πάντα κάτι να προσθέσουν ακόμη κι αν βλέπουν στο βλέμμα σου ότι έχεις αναγνωρίσει που τελείωσε η αλήθεια, αν υπήρξε ποτέ βέβαια, και που άρχισε το ψέμα. Αυτοί που θα σε ξεπουλούσαν άνετα για μια δωρεάν θέση σε παρκινγκ ή την προτεραιότητα σε μια ουρά δημόσιας Υπηρεσίας. Αυτοί που θα λασπολογούσαν χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος ενάντια οποιουδήποτε τους πάει κόντρα, διότι αλίμονο να έχει δίκιο κάποιος άλλος! Και φυσικά  εννοείται ότι όλο αυτό “ΔΕΝ” είναι εξευτελισμός.
Είναι απλώς η διακήρυξη της ελευθερίας του λόγου και των κινήσεων!
Αλλά μήπως τελικά αυτό είναι που θέλουν να κάνουν κάποιοι στη ζωή τους; Να δουν μετά από πόσο καιρό μπορούν να νιώσουν το αίσθημα της ντροπής; Η μήπως απλώς δοκιμάζουν τα όρια των άλλων στην ανοχή ή στην βλακεία; Η μήπως όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια για αφομοίωση σε ένα κακό σύστημα πηγάζει από την ανικανότητα να διακριθούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο; Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν τέτοιοι άνθρωποι διακατέχονται από έστω ψήγματα τύψεων πως μπορεί οι πράξεις και τα λόγια τους να έχουν αντίκτυπο στους υπόλοιπους. Μέχρι που μπορεί να φτάσει η ξεφτίλα για μια θέση σε δημοσιογραφικό πάνελ, μια θέση στα έδρανα της βουλής ή του δήμου, μια διακεκριμένη θέση ή απλά μια καλύτερη θέση σε μια δουλειά; Και πόσο μπορεί να διαρκεί αυτός ο τρόπος ζωής; Πληρώνονται άραγε ποτέ οι συνέπειες; Και τι θεωρείται τελικά συνέπεια;
Το να σε βρίζει παράδειγμα ένας ολόκληρος λαός (αν είσαι πολιτικός) ή το προσωπικό μιας εταιρίας (αν είσαι ιδιοκτήτης ή στέλεχος της) είναι αβάσταχτη συνέπεια για μένα. Δε θα μπορούσα να αντέξω τόσο χλευασμό. Γιατί λοιπόν βλέπεις ατάραχος κάποιους που έχουν συμβάλει στα κακώς κείμενα αυτής της ρημάδας της χώρας, της πόλης που ζουν ή της επιχείρησης που εργάζονται, όχι μόνο να μην ιδρώνει το αυτί τους αλλά και να διαλαλούν πόσο πολύ έχουν παλέψει για αυτή; Η πετυχαίνεις κάποιους συνδικαλιστές της κακιάς ώρας που έγιναν είδος πολιτικάντηδων για να γλιτώσουν ώρες δουλειάς ή να βγάλουν χρήμα που δεν τους ανήκει, να διατυμπανίζουν ότι μόνο μέλημα τους είναι η θεμελίωση δικαιωμάτων; Κι εσύ από κάτω γελάς… γιατί τους θεωρείς γελοίους… αλλά ποιος τους ανέβασε εκεί πάνω τελικά; Εντάξει στην εταιρία το “αφεντικό”, αλλά τα Δημόσια  ή «εκλεγμένα» πρόσωπα; Ποιος κάθεται και τους ακούει από κάτω; Που τελειώνει και που αρχίζει η δική σου ευθύνη όχι για αυτό το είδος των ανθρώπων, αυτοί πάντα θα καραδοκούν, αλλά για το γεγονός ότι τους δίνεις το βήμα ή το δικαίωμα να εξελιχτούν, να εξευτελίσουν και να εξευτελιστούν και να προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι είσαι όμοιος τους;Και ναι, δεν είναι δική σου δουλειά να τους βάλεις στη θέση τους ή μπορεί και να είναι, αλλά να σε βολεύει να διακηρύσσεις ή να πιστεύεις ότι δεν είναι . Μπορείς, ωστόσο, να μη γίνεσαι μέρος του συστήματος, της συνάφειας, να μη προσπαθείς να γίνεις όμοιος με το βούρκο, να μην εξευτελίζεσαι  με πολλές κινήσεις κι ομιλίες αλλά να προτιμάς την πράξη. Είτε αυτή λέγεται ψήφος, διαμάχη, διαφωνία, διαμαρτυρία… Αυτό που λέγεται “ο δύσκολος δρόμος…”
Μη ρωτάς για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα. (Ε. Χεμινγουει )
Φώτης Βακιρτζηδέλης