Της Κάκιας Τσάτσου
Είναι αλήθεια και ποιος μπορεί πια να το αμφισβητήσει: λεηλατείται η ζωή μας!!!
Αποφεύγω να πω “λεηλατήθηκε”, κρατώντας μιαν ανάσα ξέπνοης αισιοδοξίας.
Αλλά, φαίνεται λανθάνω.
Όχι, δεν είναι “ξέπνοη” η ελπίδα. Βλέπω να απλώνονται τα χέρια μας…
Νιώθω τη διάθεση να κρατηθούμε ο ένας στην παλάμη του άλλου…
Να στηριχτούμε στο χαμόγελο του άλλου…
Να δανείσουμε ο ένας στον άλλον την ανάσα μας!!!
Στην Αμερική έχει αρχίσει το εξής φαινόμενο: μόλις κάποιο μαγαζί πάει για κλείσιμο λόγω χρεών, “πέφτει σύρμα” (SMS, Facebook κ.ά.) και αμέσως ο κόσμος σπεύδει να αγοράσει ό,τι του χρειάζεται, έστω και λίγο.
Οι ιδιοκτήτες, χρεωμένοι απελπιστικά, γρήγορα βλέπουν το εμπόρευμά τους να αδειάζει από τα σκονισμένα ράφια του μαγαζιού τους…
Ξεπουλάνε και γλιτώνουν το κλείσιμο!
Αυτό για τους ξένους λέγεται “κοινωνική αλληλεγγύη”. Κάτι που στη χώρα μας, έχει εκλείψει από το '60!
Τώρα, στις δύσκολες αυτές ώρες που βυθιζόμαστε ολοένα και πιο επικίνδυνα στην απελπισία, τα καμπανάκια της αλληλοβοήθειας σημαίνουν συναγερμό!
Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι σε “ζητιανιές” και σε “ελεημοσύνες”. Αλλά στο συναίσθημα της συμμετοχής στο πρόβλημα του διπλανού, που είναι και δικό μας πρόβλημα –άσχετο αν φάνηκε ή δεν φάνηκε ακόμη!!!
Το “Κίνημα της πατάτας”, χλευάστηκε, αμφισβητήθηκε, διακωμωδήθηκε, αλλά στο τέλος η απόδειξη ήταν μπροστά στα μάτια μας: έσπασε η χοντρή αλυσίδα των μεσαζόντων που ανέβαζε αδικαιολόγητα τις τιμές. Κι αυτό απλώνεται και σε άλλα προϊόντα τώρα: ελιές, λάδι, ρύζι, όσπρια κ.λπ.
Πολλοί λένε απαξιωτικά πως γυρίζουμε έτσι στις δεκαετίες του ’50, του ’60…
Γυρίζουμε, δηλαδή, στην εποχή της γειτονιάς! Ναι… Και λοιπόν; Γιατί όχι;
Οι συνθήκες αυτές, οι δύσκολες, θα μας φέρουν ξανά κοντά.
Να ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε μέσα στην παραζάλη της επίπλαστης αφθονίας, του “κατασκευασμένου” πλούτου, της ψεύτικης χλιδής…
Να γυρίσουμε στην εποχή της συνειδητής στήριξης της αγοράς μας.
Να μην προστρέξουμε στα μεγάλα πολυεθνικά καταστήματα, με τις συχνά δελεαστικές τιμές.
Να μην πέσουμε στην παγίδα του “ναι, το καταλαβαίνω μεν, αλλά εκεί τα βρίσκω φτηνότερα…”! Γιατί αν εμείς ξεγελιόμαστε με τη μικρή διαφορά της τιμής, εκείνοι κερδίζουν πολύ περισσότερα…
Εκείνοι που συμβάλλουν, επιτείνουν, εκμεταλλεύονται την αδυναμία μας
και μεθοδικά μας οδηγούν στο χείλος του γκρεμού.
Πρέπει να “ζωντανέψουμε” τις ναρκωμένες συνειδήσεις μας.
Να δούμε με διαυγέστερο βλέμμα.
Να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που είναι κρυμμένη μέσα μας. 
Και όλοι μαζί, χωρίς σημαίες και λάβαρα, να βρούμε τους τρόπους και να οδηγηθούμε στους δρόμους της άμυνας.
Αν ενισχυθεί η τοπική αγορά, αν ξαναγυρίσουμε στα μικρομάγαζα της γειτονιάς μας, αν δεν τρέξουμε στο μεγάλο κατάστημα που έχει “απ’ όλα” για να πάρουμε χαρτοπετσέτες, τηλεόραση, κατσαρόλα, φανελάκια και κάλτσες, αλλά πάμε στο μικρό κατάστημα που δεν έχει «απ’ όλα», αλλά που έχει ένα «πρόσωπο», που αναπτύσσεις μια σχέση με τον έμπορο, τότε θα έχουμε συμβάλει σ’ έναν «κύκλο διάσωσης»!
Γιατί έτσι, θα βοηθήσουμε να έχουν τα δικά μας τοπικά ελληνικά καταστήματα, έναν αυξημένο τζίρο –στο μέτρο του δυνατού- και αυτή η αύξηση θα φέρει σιγά-σιγά με τη σειρά της και θέσεις εργασίας.
Και κάτι ακόμη που θα πρέπει να μας κάνει όλους να δούμε με περίσκεψη την ενίσχυση της τοπικής μας αγοράς, είναι η θλιβερή, η βαθιά θλιβερή εικόνα των κλειστών καταστημάτων.
Μαγαζιά με ιστορία στην πόλη, με παρουσία χρόνων, κατεβάζουν τα ρολά και ένα βαρύ λουκέτο κλειδώνει για πάντα το κομμάτι της ζωής που πέρασε μέσα από αυτό και της ζωής που ακόμα του αναλογούσε...
Και πίσω από ένα κλειστό κατάστημα, κρύβεται το δράμα μιας ή και περισσότερων οικογενειών που χάνουν τις ελπίδες τους για επιβίωση.
Είναι πολύ θλιμμένη, πολύ λυπημένη μια τέτοια ώρα.
Και ακριβώς αυτό θα πρέπει να μας βοηθήσει στη βαθιά κι αληθινή συνειδητοποίηση
του πώς και τι μπορούμε να κάνουμε.
Και να μη στεκόμαστε μόνο στη λεκτική συμπαράσταση...
Αξιοπρέπεια, ναι, να έχουμε! Καρτερία, όχι!
