Ζούμε πλέον ή απλά επιβιώνουμε σε μια σκληρή Κοινωνία, πληττόμενη έως μαστιζόμενη από βαθύτατη ΚΡΙΣΗ παντός τύπου!
Η κρίση αποτελεί ένα νέο όρο, που αφενός, εισχώρησε στο λεξιλόγιο του κάθε Έλληνα, αφετέρου όμως έχει εισχωρήσει και στην ζωή μας, με εκτεταμένες συνέπειες και παρενέργειες στην καθημερινότητά μας, στην οικογένειά, στην εργασία, στην Υγεία, στην Ασφάλεια, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και σε κάθε μέχρι πρότινος, κεκτημένο και προστατευόμενο Συνταγματικά Θεμελιώδες Δικαίωμα κάθε πολίτη - μέλους αυτής της κοινωνίας.
Η κρίση βιώνεται από το σύνολο των πολιτών, ως καρκίνωμα, που οι μεταστάσεις του είναι ανεξέλεγκτες, μη προβλέψιμες και ανείπωτα επώδυνες! Πώς, όμως, μπορούμε να αναχαιτίσουμε την εξάπλωσή του, να περιορίσουμε την μετάσταση του, να απαλύνουμε και να ανακουφίσουμε, κατά τον δυνατόν, τον πόνο;;;
Σε ένα ανάλγητο κράτος, κράτος πολέμιο του πολίτη του, απαιτείται επιτακτικά ένα αντίδοτο, που είναι ικανό να ανακόψει την γενικευμένη εξαθλίωση. Ποιο είναι αυτό;;;; 
O Δημήτρης Γληνός, μέγιστος Παιδαγωγός, τον οποίο η ΟΥΝΕΣΚΟ συγκαταλέγει μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανοούμενων, πολιτικών και δημοσιολόγων του κόσμου, δίνει απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, μέσα από ένα συγκλονιστικό και επίκαιρο κείμενό του, που γράφτηκε στην Ελλάδα του 30 και περιγράφει την Ελλάδα των μαγκαλιών και των συσσιτίων του 2017, 80 χρόνια πριν: “Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς, σ όλη την χώρα, η βοήθεια, που η επίσημη και ιδιωτική πρωτοβουλία καταπιάνεται να δώσει, δεν είναι ούτε σταγόνα νερού στο φλογισμένο καμίνι...” !
Σταγόνα νερού είναι ο οβολός μας στον περαστικό ζητιάνο, στη μάνα, που άνεργη χρειάζεται γάλα για το παιδί της, στα οργανωμένα συσσίτια, ώστε τις ημέρες των εορτών ή τις Κυριακές οι άστεγοι να έχουν ένα πιάτο φαγητό..Ακόμη και η ίδια η Πολιτεία, φιλάνθρωποι, όταν, χωρίς όνειδος, περηφανεύεται γιατί επαναφέρει το ρεύμα που η ίδια έκοψε, σε οικογένεια με τρία παιδιά.
Το φαγητό είναι δικαίωμα του ανθρώπου, μόνο Κυριακές, εορτές και Αργίες;;; Θα δώσουν πίσω το σπίτι, που με μόχθο έχτισαν, την δουλειά τους, την ήρεμη, κατά τον δυνατόν, καθημερινότητά τους, την αξιοπρέπειά τους, την μόρφωση και Παιδεία στα παιδιά τους;
Η απάντηση είναι προφανής και δίνεται από την ίδια την ανάλυση της έννοιας της φιλανθρωπίας. Οι πράξεις Φιλανθρωπίας, ακόμη κι αν θεωρηθεί ότι υποκινούνται από το κίνητρο του κανόνα της ηθικής δράσης, προϋποθέτει δύο υποκείμενα: Τον ενεργό ευεργέτη και τον παθητικά ευεργετούμενο. Άνισος ο αγώνας, μεταξύ των δύο! Ο πλούσιος, ο έχων δύο Χιτώνας, ο έχων εργασία, ο έχων φαγητό, όντας σε πλεονεκτικότερη θέση, δίνει από το περίσσευμά του! Σε ποιον; Στον άτυχο, άνεργο, εξαθλιωμένο και απελπισμένο, μεμονωμένα, βοηθώντας μόνο για σήμερα, για τώρα...ευκαιριακή ελεημοσύνη, ευκαιριακή ελπίδα, ευκαιριακή και δανεική παράταση ζωής!
Το δικαίωμα όμως κάθε πολίτη, κάθε παιδιού, στην αξιοπρεπή διαβίωση και εξέλιξή του, δεν εξασφαλίζεται με περιστασιακές, εφήμερες αγαθοεργίες! Πολύτιμες μεν, παροδικές δε...
Τότε διαπιστώνονται τα κενά της Φιλανθρωπίας, τα οποία καλύπτει η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. 
Ποια η ειδοποιός διαφορά τους; Η αλληλεγγύη αποτελεί όχι μια απλή έκφραση ηθικής και καλής πράξης, αλλά στάση ζωής, αξία εμπεδωμένη και στερεωμένη. Αντιμετωπίζει τον ωφελούμενο ως ισότιμο, ενεργό, αξιοπρεπή άνθρωπο. Ως άνθρωπο, που ναι μεν βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, αλλά διεκδικεί, όχι από μεμονωμένο ευεργέτη, αλλά από την Πολιτεία, από μια οργανωμένη Πολιτική Κοινότητα, στοιχειώδη αγαθά και δικαιώματα. Δεν εκλιπαρεί και δεν παρακαλά για μια πράξη ελεημοσύνης, αλλά διεκδικεί ότι δικαιούται σαν ισότιμο μέλος μιας Κοινωνίας.
Η φιλανθρωπία δεν μας εκφράζει... γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς που να έχει δύο χιτώνας. Όλοι έχουμε και βιώνουμε τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες, άγχη και δυσκολίες! Η μόνη διαφορά έγκειται στο βαθμό που την δεδομένη χρονική περίοδο βιώνουμε τα παραπάνω. Κάποιοι είναι ίσως πιο τυχεροί, διατηρούν την εργασία τους, έχουν την δυνατότητα να παρέχουν στα παιδιά τους ένα ευήμερο περιβάλλον, ευκαιρίες εκπαίδευσης και μόρφωσης, στίγματα πολιτισμού και ψυχαγωγίας.
Η αλληλεγγύη αντίθετα, πρέπει να διαπνέει κάθε πολίτη, ως Θεμελιώδης Αρχή, ώστε, συμβάλλοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να δημιουργήσουμε δράσεις και συνθήκες αλληλεγγύης προς εκείνους τους συμπολίτες μας, που τυγχάνει να αντιμετωπίζουν οιεσδήποτε δυσχέρειες. Πάντα με απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απέραντη αγάπη στον άνθρωπο. Ο σεβασμός πηγάζει από την σκέψη ότι αύριο εμείς, ενδέχεται να βρεθούμε στην θέση του γονιού εκείνου ή το παιδί μας να βρεθεί στην θέση του παιδιού εκείνου, που σήμερα έχει ανάγκη να αισθανθεί ένα αλληλέγγυο κλίμα αρωγής γύρω του...
Νικολέττα Μπουρνόβα
Δικηγόρος
