Είμαι εγώ τόσο παράξενος που σκέφτομαι συνέχεια πως έχω μόνο μια ζωή; Οι περισσότεροι ελπίζουν πως θα έχουν και άλλη ζωή για να κάνουν όσα δεν έκαναν σ’ αυτή;

Σπαταλάνε τον χρόνο τους με την ελπίδα ότι τότε θα κερδίσουν τον χρόνο που έχασαν σήμερα; Και ποιος έχει δίκιο; Εγώ (εμείς) ή αυτοί;
Γίνεται να αντικρίζεις την ζωή κάθε μέρα με κατήφεια και μαυρίλα περιμένοντας μια Παρασκευή που θα φέρει το Σαββατοκύριακο για να ζήσεις; Και μετά να περιμένεις τις διακοπές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή κάθε ευκαιρία για να νομίζεις ότι ζεις μη κάνοντας τίποτα! Και μετά από λίγα χρόνια δεν σου φτάνουν αυτά και περιμένεις τις “μεγάλες στιγμές”. Να τις περιμένεις, όχι να τις δημιουργείς. Και όταν περάσουν τα χρόνια θα λες με παράπονο πως «η ζωή ήταν άδικη μαζί σου». Μήπως όμως ήσουν εσύ άδικος μαζί της και την σπατάλησες χωρίς να την ζήσεις;
Η κάθε μέρα μπορεί να σου προσφέρει πολλά αρκεί να τα αισθάνεσαι. Η δουλειά σου, όσο βαρετή και αν είναι, είναι δημιουργία. Λίγο παρέα και κουβεντούλα με φίλους είναι εκτόνωση και ευχαρίστηση. Ένα βιβλίο ή μια καλή ταινία είναι απόλαυση. Κάποιο ξαφνικό τσιπουρογλεντάκι που θα στηθεί τυχαία είναι διασκέδαση. Μια βόλτα ή μια μικρή εκδρομή λίγων χιλιομέτρων είναι διαφυγή. Και τόσα άλλα μικρά - σαν χαλικάκια - πράγματα που στο τέλος γεμίζουν το τσουβάλι που λέγεται ζωή.
Και γιατί να έχεις συνέχεια το αίσθημα του ανικανοποίητου; Γιατί δεν βλέπεις ότι δίπλα σου ανθρώπους που η ζωή τους “κέρασε” πραγματικές δυστυχίες αλλά δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν. Γιατί δεν παραδειγματίζεσαι απ’ αυτούς αλλά γυρνάς από την άλλη το κεφάλι για μη βλέπεις τον αγώνα τους; Γιατί να μη θεωρείς ευλογία τα 2-3 βασικά πράγματα που έχεις; Υγεία, μια αγάπη, λίγους φίλους, μια δουλειά; Απλά πράγματα που όμως σε κάνουν να έχεις λόγο ύπαρξης και να σε σπρώχνουν στο να δημιουργείς. Οτιδήποτε, αρκεί να δημιουργείς.        
Να γκρινιάζεις που δεν έχεις πολλά, που αν τα είχες θα ήθελες και άλλα, χωρίς να χαίρεσαι αυτά που ήδη έχεις. Να μαζεύεις μέσα σου κάθε μέρα ένα κενό και ξυπνάς κάθε πρωί ακόμη πιο απογοητευμένος και «αδικημένος». Χωρίς να έχεις κάνει κάτι γι’ αυτό λες και θα το κάνεις στην επόμενη ζωή σου. Αλλά από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα δεύτερη ζωή δεν έχει. Και αν έχει δεν θα είσαι εσύ αλλά ένας άλλος.
Φίλε αναγνώστη προσπαθώ συνέχεια να δω τη ζωή με τα μάτια σου. Συνέχεια αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω την ζωή και όσους αγαπούν την πραγματική ζωή. Αγαπάω αυτούς που ζουν την κάθε μέρα, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο…
Αγαπάω αυτούς που οι λύπες και οι δυσκολίες είναι η δύναμη τους. Αυτούς που ο χρόνος πέρασε πολύ σκληρά από πάνω τους αλλά σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά και το χαμόγελο ζωγραφίζεται στα μάτια τους και δεν είναι μια γκριμάτσα στα χείλη τους.
Αγαπάω αυτούς που ξέρουν ότι δεν τα ξέρουν όλα γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Αγαπάω αυτούς που στύβουν το πολύ λίγο για να βγάλουν πολύ.
Αγαπάω αυτούς που αναζητούν κάθε μέρα την ομορφιά σε ένα χαμόγελο, σε ένα χάδι, σε μια καλή κουβέντα, στην χαρά ενός ζώου ή σε μια παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Πιστέψτε με, είναι πιο ευτυχισμένοι από αυτούς που βλέπουν κάθε μέρα με απληστία το υπόλοιπο του λογαριασμού τους να αυξάνεται. Αυτοί θα πεθάνουν με το παράπονο ότι δεν «κατέκτησαν» και άλλα. Γιατί, ποτέ και κανείς δεν κατέκτησε όλο τον πλούτο του κόσμου.
Απλά κάποιοι κατάφεραν και κέρδισαν την μια και μοναδική ζωή τους!
Οδυσσέας Ελύτης - "Το παράπονο" (απόσπασμα)
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, θα ‘ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Φώτης Βακιρτζηδέλης