Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Σαράντα πέντε χρόνια που ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο έχω ζήσει στιγμές ελπίδας, χαράς, αγωνίας, λύπης, απογοήτευσης, θυμού, αδικίας, δικαίωσης…   
Ποτέ δεν πίστευα ότι όλα αυτά μαζί, μπορεί να τα νιώσει κανείς σε ένα τέταρτο της ώρας. Και όμως το έζησα και αυτό την Κυριακή στις 5 Απριλίου στον αγώνα Ηρακλής-ΑΕΛ.
Όχι πως δεν ξέρουμε τι σημαίνει “Ελληνικό ποδόσφαιρο”. Όχι πως δεν ξέρουμε ότι όλα κρίνονται από «κάποιους» έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Απλά μέσα στο γήπεδο κάποια παιδιά (μερικά όχι και τόσο καλά) τους δίνουν  άλλοθι τρέχοντας άδικα πίσω από  μια μπάλα. Αλλά τα 14’ φρίκης που ζήσαμε στο Καυτατζόγλειο ξεσκέπασαν όλη την βρωμιά και την αλητεία του μορφώματος που λέγεται Πρωτάθλημα επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δεν έχει σημασία ποιας κατηγορίας. Παντού τα ίδια…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ΑΕΛ (από δικά της κυρίως λάθη) βρέθηκε να ζητά ένα μόνο αποτέλεσμα, την νίκη, από τον πρώτο του ομίλου της και μάλιστα στην έδρα του. Με ελπίδα περισσότερο παρά με πίστη κάποιοι βρεθήκαμε στο Καυτατζόγλειο για τον αγώνα με τον αήττητο Ηρακλή.
Ο αγώνας ξεκίνησε και μέχρι το 83’ έδειχνε ότι δύσκολα κάποια ομάδα θα έπαιρνε την νίκη. Δυνατές μονομαχίες, κάποιες ευκαιρίες, μια διαιτησία αρκετά καλή με λίγη φιλική διάθεση προς τον Ηρακλή και τίποτα άλλο. Τότε, στο 83’, ο Γιάντσης που είχε μπει στο παιχνίδι ένα λεπτό νωρίτερα, καρφώνει την μπάλα στα δίχτυα του Ηρακλή με ωραία κεφαλιά. Φεύγω από την θέση μου και κατευθύνομαι προς τον αγωνιστικό χώρο. Ο Λάζαρος Παπαδούλης που καθόταν πίσω μου με ρωτάει: «Που πας ρε;». «Πάω κάτω να πανηγυρίσω με τα παιδιά» του απαντάω και φεύγω. Μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο (με την νόμιμη άδεια της ΕΠΑΕ που έχω) και πηγαίνω δίπλα στον πάγκο της ΑΕΛ όπου βρισκόταν και ο Κώστας Τσομάκος.
Εκείνη την στιγμή άρχιζε ένα απίστευτο θρίλερ. Θα προσπαθήσω να σας το μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ.
Η “φρίκη” των 14’
Το ρολόι του Καυτατζογλείου δείχνει το 85’ Από την στιγμή εκείνη έζησα πράγματα πρωτόγνωρα. Η ένταση στους δύο πάγκους να έχει χτυπήσει στο κόκκινο. Όλοι όσοι ήταν στον πάγκο της ΑΕΛ να είναι όρθιοι και να φωνάζουν προς τους παίκτες θέλοντας να τους εμψυχώσουν ενώ η αγωνία και η ένταση να είναι καθαρά ζωγραφισμένες στα πρόσωπα τους. Οι άνθρωποι του Ηρακλή να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους. Φυσιολογική κατάσταση σε ένα παιχνίδι που – για διαφορετικούς λόγους – το θέλουν και οι δυο αντίπαλοι.
Κάποιος “κύριος” Αντωνίου όμως φαίνεται να έχει σοκαρισθεί περισσότερο από του κυανόλευκους από το γκολ της ΑΕΛ. Ξαφνικά σφυρίζει ένα φάουλ που είδε μόνο αυτός από αριστερά όπως επιτίθεται ο Ηρακλής. Η μπάλα αποκρούεται και από την στιγμή εκείνη δεν απομακρύνθηκε πάνω από 15-20 μέτρα από την περιοχή της ΑΕΛ. Ο Αντωνίου σφυρίζει συνέχεια (ποιος ξέρει τι) δείχνοντας προς την περιοχή της Λάρισας ενώ μοιράζει αφειδώς κάρτες στους παίκτες της. Οι άνθρωποι στον πάγκο της ΑΕΛ έξαλλοι διαμαρτύρονται. Παίκτες και παράγοντες φαίνονται έτοιμοι να καταρρεύσουν αντιλαμβανόμενοι τι πάει να κάνει αυτός ο γελοίος τυπάκος. Ο τέταρτος διαιτητής βλέπει μόνο έναν πάγκο και μόνο προς αυτόν απευθύνει νουθεσίες και απειλές. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω την αγωνία, τον θυμό και την αγανάκτηση που διάβαζα στα πρόσωπα των ανθρώπων της ΑΕΛ. Δίπλα από τον πάγκο ο Κώστας Τσομάκος φωτογραφίζει μανιωδώς μουρμουρίζοντας και βρίζοντας. Τότε συμβαίνει ένα περιστατικό που δεν ξέρω αν είναι αστείο ή τραγικό. Τελειώνει η μπαταρία της μηχανής του. Ο Τσομάκος με αστραπιαίες κινήσεις βγάζει μια εφεδρική και την αλλάζει μονολογώντας: «Θα μας την κάνει την ζημιά ο αλήτης». Και ενώ το ρολόι σημαδεύει το 90’ και σχεδόν αρχίζουν οι πανηγυρισμοί ο Αντωνίου με νόημα στον 4ο δείχνει άλλα πέντε λεπτά καθυστερήσεων. Δεν μπορώ να πω αν ήταν πέντε λεπτά ή πέντε αιώνες. Και το ρεσιτάλ του Αντωνίου να συνεχίζεται. Ανύπαρκτα φάουλ και κάρτες γιατί… έτσι. Συγκλονιστικό το συναίσθημα του να βλέπω στον πάγκο νέα παιδιά αλλά και “ψημένους” στα γήπεδα όπως ο Νεμπεγλέρας ή ο Αργυρούλης να είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν ή ακόμη και να σκοτώσουν. Συναισθήματα και συμπεριφορές που άλλαζαν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Τόσο έντονο ήταν το συναίσθημα της αδικίας αλλά και της αδυναμίας τους να αντιδράσουν. Πως όμως να αντιδράσεις απέναντι σε έναν “εντεταλμένο” που απλά εκτελούσε την υπηρεσία του κρυμμένος πίσω από την δύναμη μιας σφυρίχτρας και πέντε κωλόχαρτων που έλεγαν ότι είναι ο “ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ”. Και τελείωσαν και αυτά τα επιπλέον πέντε μαρτυρικά λεπτά. Αλλά την αποστολή του δεν την είχε εκτελέσει ακόμη. Και δύο (!!!) λεπτά αργότερα το αποφάσισε. ΠΕΝΑΛΤΥ. Που είδε μόνο αυτός. Οι παίκτες του Ηρακλή να κοιτάζονται απορημένοι ενώ οι της ΑΕΛ να αντιδρά ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Άλλος να φωνάζει και να βρίζει, Άλλος να έχει πέσει στο χόρτο και να κλαίει. Άλλοι να έχουν πέσει πάνω στον Αντωνίου και ή να τον ειρωνεύονται ή να προσπαθούν να του ζητήσουν εξηγήσεις. Σε κάποια στιγμή ο Νίκος Καρανίκας σοκαρισμένος να φωνάζει έξαλλος προς κάθε κατεύθυνση: «Ντροπή ρε. Αυτό είναι απίστευτο» μαζί με πολλά “Γαλλικά”. Τότε τον πλησιάζει ο παίκτης του Ηρακλή Νίκος Πορτουλίδης και με λυπημένο ύφος του λέει: «Ρε Νίκο, μπάλα παίζουμε και οι δύο. Τα ξέρεις πως είναι αυτά. Αλλά τι φταίμε εμείς;». Την ίδια απολογητική συμπεριφορά είχαν – προς τιμήν τους – και οι περισσότεροι παίκτες του Ηρακλή. Οι παράγοντες της ΑΕΛ να τα έχουν χαμένα και να μην ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Εκείνη την στιγμή σκέφτεσαι χιλιάδες πράγματα. Αν κάνεις τον μαλάκα είναι εξευτελιστικό αν του φερθείς όπως του αξίζει θα κάψεις την ομάδα σου. Έπεσαν επάνω του και προσπαθούσαν να τον πείσουν να αλλάξει γνώμη. Αυτός ατάραχος κοιτούσε στο πουθενά ή τους έριχνε άγριες ματιές μάλλον βασισμένος στους “προστάτες” του. Και θεωρούσε ότι έκανε το καθήκον του (το καθήκι). Ο κόσμος στην κερκίδα να αντιδρά παράξενα. Να γελάνε και (κάποιοι) να ζητάνε από τον Περόνε να το χάσει για σώσουν, όπως έλεγαν, την αξιοπρέπεια τους. Ήθελαν πολύ νικήσουν αλλά όχι με αυτό τον τρόπο.
Και ενώ όλοι θεωρούσαν το αποτέλεσμα δεδομένο, ο Μανώλης Αποστολίδης (που μέχρι εκείνη την στιγμή έδειχνε να έχει καταρρεύσει) είχε άλλη γνώμη. Δεν «τσίμπησε» στην γνωστή (είδαμε πολλά video με την ίδια εκτέλεση) κομπίνα του Περόνε και τώρα ο Αντωνίου θα πρέπει να δώσει λόγο “στους εντολείς του” για την αδυναμία του να εκτελέσει την αποστολή του.
Όταν ο Αντωνίου πείστηκε ότι η “ικανότητα” του να εκτελέσει την αποστολή του ήταν μικρότερη από την θέληση των Λαρισαίων να μην χάσουν αυτό το παιχνίδι σφύριξε την λήξη.
Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τέτοια απότομη εναλλαγή συναισθημάτων. Ήταν σαν να έσκασε μια βόμβα. Η έκρηξη χαράς των βυσσινί δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Δεν ήταν η λήξη ενός αγώνα που η ομάδα τους πήρε την νίκη. Ήταν η εκτόνωση του φόβου για το τι άλλο θα μπορούσε να σφυρίξει αυτός ο τυπάκος, ήταν η δικαίωση απέναντι στην απόπειρα ενός (ακόμη) διαιτητικού εγκλήματος, ήταν η δικαίωση των κόπων μιας χρονιάς (παρά τα δικά τους μεγάλα λάθη) και τέλος ήταν η νίκη και επίτευξη του στόχου.
Όλοι ένα κουβάρι, μια αγκαλιά. Το γέλιο της νίκης μπερδεμένο με το κλάμα της ανακούφισης. Και στο στόμα όλων, παικτών και παραγόντων, μικρών και μεγάλων, παλιών και νέων, λευκών και μαύρων, Ελλήνων και ξένων (απ’ όλα έχει η ΑΕΛ) μια φράση: ΑΕΛ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕ….Μεγάλο μέρος από τα παραπάνω λόγια μας δείχνει ο φακός του Κώστα Τσομάκου. Προσπαθήστε να δείτε όσα σας περιγράφω στα πρόσωπα και στα βλέμματα των ηρώων αυτού του εφιαλτικού απογεύματος.

• 
• 
• 
• Κάποιος Αντωνίου έχει άλλη γνώμη Κάποιος Αντωνίου έχει άλλη γνώμη
• 
• 
• 90' + 5' + 2' (χρόνος Αντωνίου) 90' + 5' + 2' (χρόνος Αντωνίου)
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

https://www.youtube.com/watch?v=M9C-Cvo5MjM