Η μητρότητα τιμάται κάθε χρόνο στη Γιορτή της Μητέρας.
Οι μητέρες λατρεύονται κάθε μέρα αλλά τιμώνται τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έτσι φέτος η γιορτή της Μητέρας θα εορταστεί στις 14 Μαΐου.
Όλες οι μητέρες κάθε μέρα ξοδεύουν την ζωή τους στο μεγάλωμα των παιδιών τους.

Η κάθε μια με τον δικό της τρόπο αλλά και παράλληλα όλες με τον ίδιο τρόπο. Απλώνοντας τις φτερούγες τους πάνω τα βλαστάρια τους και χαρίζοντας τους απλόχερα την ίδια την ψυχή τους. Υπάρχουν όμως και κάποιες μητέρες – που για διάφορους λόγους – “ξεχωρίζουν”.  Ήθελα να μιλήσω με μια τέτοια “ξεχωριστή” μητέρα. Σκέφτηκα αν  γνωρίζω κάποια. Και αμέσως το μυαλό μου πήγε στην Σπυριδούλα Φατούρου, την μητέρα της Άσπας. Αστραπιαία πέρασαν από μπροστά μου εικόνες που είδα πολλές φορές στο Κέντρο Αποκατάστασης ANIMUS. Ένα βλέμμα “τρελής”. Τρελής από αγάπη για το παιδί της, τρελής από αγωνία κάποιες δύσκολες στιγμές, τρελής από χαρά όταν η Άσπα χαμογελούσε, τρελής από ελπίδα όταν η Άσπα αντιδρούσε σε κάποιο ερέθισμα. Δεν μπορώ να μεταφέρω στην οθόνη τις εναλλαγές στο βλέμμα της. Δεν μπορώ να μεταφέρω την αγωνία, την λαχτάρα, τον φόβο, την πίστη, την αγάπη και την λατρεία της για την Άσπα. Συναισθήματα που αλλάζουν αστραπιαία αλλά καθρεφτίζονται στα μεγάλα μάτια της και  στο καθαρό της βλέμμα. Τους μήνες που γνωριζόμαστε όλα αυτά με έκαναν όταν ακούω την λέξη ΜΑΝΑ στο μυαλό μου να έρχεται η  Σπυριδούλα.
Έτσι, από την μια, νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να μπορούσα να μιλήσω με κάποια άλλη για την ημέρα αυτή που τιμάται η ΜΑΝΑ και, από την άλλη, οι ερωτήσεις μου, μου φαίνονται “χαζές” και ανούσιες μπροστά στον ωκεανό αντιφατικών συναισθημάτων που βιώνει αυτή η γυναίκα που παρ’ όλα αυτά στέκεται όρθια.     

-Σπυριδούλα στις 14 Μαΐου είναι η “Γιορτή της μητέρας”. Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για σένα αυτή η μέρα;
-Και ναι και όχι.. .. Η μητέρα γιορτάζει από την πρώτη στιγμή που φέρνει στη ζωή το πλασματάκι της και σταματά όταν κλείσει τα μάτια της. Από την άλλη δεν γίνεται να μην γιορτάσεις τον άνθρωπο που είναι η ίδια η ζωή....η αγάπη....η προσφορά....η ασφάλεια και ο φύλακας άγγελος σου για μια ζωή....

-Σχεδόν, τέσσερα χρόνια μετά το περιστατικό, που το παιδί σου το πυροβόλησε ο ίδιος του ο πατέρας. Μετά από τόσο καιρό ποια είναι τα συναισθήματα σου για το περιστατικό αυτό;
-Παγωμένα όπως ήταν πάντα....Το έχω ξαναπεί πως νιώθω πολύ θυμό.... Όχι μίσος, όχι... Θυμό πολύ θυμό... Άλλος έχει αναλάβει τα υπόλοιπα, τώρα πια δεν είναι στο χέρι μου! Θλίβομαι αφάνταστα για το παιδί μου, δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν. Την άφησε να ζει με 99÷αναπηρία... όταν την κοιτώ τρελαίνομαι.

-Όλο αυτό το διάστημα βλέπεις την Άσπα να δίνει με δύναμη τον αγώνα της για ζωή. Πως το βιώνεις όλο αυτό;
-Δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου πιο δυνατό άνθρωπο! Υποκλίνομαι στην ανθρώπινη δύναμη, στην ανθρώπινη θέληση για ζωή. Κλαίει η ψυχή μου όμως. κλαίει 4 χρόνια τώρα... ασταμάτητα... βουβά.... 

-Στην αρχή σε Νοσοκομεία και πάνω από τρία χρόνια “έγκλειστη” σε ένα Κέντρο Αποκατάστασης δεν σε έχει κουράσει;
-Όπου γης και Πατρίς.... Δεν με έχει κουράσει αυτό....Δεν σκέφτηκα ούτε ένα λεπτό εμένα.... Εκείνο που σου κομματιάζει την ψυχή, είναι να βλέπεις ένα νέο κορίτσι, γεμάτο ζωή, όνειρα, χαμόγελα, να βρίσκεται καθηλωμένο.  Όχι από μια αρρώστια... όχι από ένα τροχαίο... όχι από χέρι ενός ξένου... Αλλά από τον ίδιο τον πατέρα της!

-Έχεις “λυγίσει” κάποιες φορές; Και αν ναι πως το ξεπερνάς;
-Κάποιες;(χαχαχα)... Συνέχεια... Βουβά ουρλιάζεις. Ουρλιάζει η ψυχή σου, η καρδιά και το μυαλό σου! Όμως σκορπίζεις τα δάκρυα... παίρνεις βαθιά ανάσα, πας στην εικόνα της Παναγίας κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις πάντα χαμογελαστή!

-Γνωρίζω ότι όλος αυτός ο αγώνας που δίνεις εκτός από ωκεανούς συναισθημάτων έχει και τεράστιο οικονομικό κόστος. Πως το αντιμετωπίζεις αυτό;
-Με την βοήθεια του κόσμου, του απλού φτωχού λαού... Γίνονται δράσεις κατά διαστήματα και έτσι σιγά σιγά καλύπτονται τα βασικά έξοδα....

-Ναι, αλλά κάθε φορά που θα μιλήσεις σε κάποιο μέσον αναφέρεσαι στην εξέλιξη της πορείας της αποκατάστασης της Άσπας και στα οικονομικά που απαιτούνται για τις θεραπείες της χωρίς ποτέ να ζητήσεις κάτι από κάποιον. Αυτό είναι εγωισμός, αξιοπρέπεια ή κάτι άλλο;
-Όπως τι; Λες και δεν γνωρίζω την κατάσταση του κόσμου; Ενσυναίσθηση λέγεται, κατανόηση. Δεν μπορώ να έχω καμία απαίτηση από τον απλό πολίτη. Από το κράτος όμως…

 Πριν φύγω από το ANIMUS, είμαι εγώ αυτός που δακρύζω όταν σκύβει με λατρεία για το παιδί της και της δίνει ένα τρυφερό φιλί, και είμαι εγώ αυτός που αισθάνομαι την ανάγκη, να τις κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου, και τις δυο, πριν φύγω.
Η Σπυριδούλα, η ΜΑΝΑ της Άσπας αντέχει, γιατί ξέρει ότι θα ΠΡΕΠΕΙ να το αντέξει, μέχρι το τέλος της ζωής της…