Η Δήμητρα Ρήγα – γεννημένη στην Λάρισα πριν 21 χρόνια - ήρθε στην Γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΛ το καλοκαίρι του 2015. Από τις πρώτες μέρες κέρδισε την συμπάθεια και την αποδοχή διοικούντων, προπονητών και συμπαικτριών τόσο με τον χαρακτήρα όσο και με το ταλέντο της.

Η δεκαενιάχρονη –τότε – παίκτρια εκλέχθηκε από τις συμπαίκτριες της αρχηγός και κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής κατηγορίας. Φέτος ξεκίνησε με πολύ καλές εμφανίσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα την πρόσκληση της στην Εθνική ομάδα. Στάθηκε άτυχη όμως και ένας σοβαρός τραυματισμός στέρησε από την ομάδα μια πολύτιμη μονάδα της και από την ίδια την χαρά να φορέσει την φανέλα με το Εθνόσημο. Κατά την διάρκεια της πολύμηνης αποθεραπείας της (τραυματίστηκε τον Ιανουάριο) την έβλεπα στις κερκίδες του Αλκαζάρ με το γνωστό χαμόγελο της αλλά διέκρινα πάντα και μια σκιά στο βλέμμα της. Έτσι θέλησα να κάνω μια συζήτηση μαζί της  για την περιπέτεια της αυτή. Αλλά η κουβέντα μας επεκτάθηκε και μιλήσαμε για το γυναικείο ποδόσφαιρο, για τα ποδοσφαιρικά όνειρα της και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.   

 -Πως ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;
-Παίζω από πολύ μικρή ποδόσφαιρο αλλά σε ομάδα ξεκίνησα στα 14 μου στα Φάρσαλα για μια χρονιά. Στην συνέχεια πήρα μεταγραφή στις Ελπίδες Καρδίτσας για 4 χρόνια, όπου πήρα πολλές εμπειρίες. Και από την περσινή χρονιά στην ΑΕΛ, στην ομάδα που πάντα ήθελα να είμαι.
-Βρίσκεις κάποιες διαφορές ανάμεσα στις ομάδες που έχεις παίξει και στην ΑΕΛ;
-Στα Φάρσαλα αν και πολύ μικρή έκανα τα πρώτα μου βήματα. Στις Ελπίδες Καρδίτσας πήρα πολλές εμπειρίες. Ήμουν βασική από τα 17 μου και έπαιζα στην Α’ Εθνική. Είναι αλήθεια ότι κέρδισα πολλά πράγματα από τον προπονητή και τις συμπαίκτριες μου. Όμως στην ΑΕΛ είναι διαφορετικά. Είναι μια μεγάλη ομάδα και υπάρχει τεράστια διαφορά επιπέδου. Καμία σχέση με τις άλλες ομάδες σε θέματα οργάνωσης αλλά και ανθρώπων. Είναι μοναδικοί όλοι, Διοίκηση και προπονητές. Έχει μεγάλες παίκτριες με πολύ ταλέντο που με βοήθησαν και με στήριξαν και την πρώτη χρονιά και φέτος όσο πρόλαβα και έπαιξα μέχρι τον τραυματισμό μου.
-Αν και νέα στην ομάδα και μικρή σε ηλικία και την περασμένη σεζόν και φέτος συμπαίκτριες και προπονητές σε έχρισαν αρχηγό. Τι ήταν αυτό που από την πρώτη μέρα σου έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού;
-Την αρχηγό την ψηφίζουν οι συμπαίκτριες της και φυσικά έχει κάποιο λόγο και ο κόουτς. Δεν ξέρω . Ίσως ο χαρακτήρας μου να έκανε τις συμπαίκτριες μου να με ψηφίσουν. Φυσικά πέρσι ήμουν πιο νέα και άπειρη και δεν το περίμενα ότι θα με διάλεγαν, παρόλα αυτά προσπάθησα να ανταπεξέλθω στον ρόλο. Φέτος νομίζω ότι τα πήγα καλύτερα όσο έπαιξα. Ο ρόλος του αρχηγού σε μια ομάδα είναι πολύπλευρος. Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων και προσπάθησα να είμαι δίπλα σε κάθε συμπαίκτρια μου είτε εμψυχώνοντας, είτε συζητώντας. Πάντα σε μια ομάδα υπάρχουν και οι εντάσεις. Σημασία έχει πως θα τις διαχειριστείς. Παλεύουμε όλες για έναν κοινό στόχο και αυτό είναι πάνω απ’ όλα. Εγώ επέλεξα τον δρόμο του διαλόγου και της ηρεμίας. Νομίζω ότι αυτό εκτιμήθηκε από τις φίλες και συμπαίκτριες μου.
-Φέτος για πρώτη χρονιά στην Α’ Εθνική ο στόχος, εκτός από την συλλογή εμπειριών, ήταν η σωτηρία. Η ομάδα όμως έκανε μια πολύ καλή πορεία με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην κινδυνεύσει αλλά να κατακτήσει την 4η θέση. Που οφείλεται αυτή η επιτυχία;
-Πετύχαμε εύκολα τον πρώτο στόχο, την σωτηρία, γιατί όλη η ομάδα είχε θέληση και δούλευε πολύ. Έτσι κοιτάξαμε πιο ψηλά και φτάσαμε στην 4η θέση κάτι που κανείς, ίσως ούτε και εμείς οι ίδιες, δεν το περιμέναμε στην αρχή. Αλλά το μυστικό της επιτυχίας μας είναι ότι η ΑΕΛ δεν είναι απλά μια ομάδα. Είναι οικογένεια. Αυτό μας δένει και προχωράμε όλες μαζί.
-Καταλαβαίνω τι λες αλλά πως είναι δυνατόν μια ομάδα στην οποία έρχονται αρκετές νέες παίκτριες, κάποιες από αυτές ξένες. Έρχονται με άλλες συνήθειες και άλλες παραστάσεις. Πως ενσωματώνονται έτσι εύκολα και γίνεστε οικογένεια όπως είπες;
-Βασικό στοιχείο είναι το κλίμα που επικρατεί στην ομάδα. Έπειτα είμαστε εκεί όλες για τον ίδιο σκοπό, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Έτσι όποια καινούρια έρθει ενσωματώνεται εύκολα, το ίδιο συνέβη και πέρσι με μένα. Ακόμη και οι ξένες που ήρθαν φέτος δέθηκαν αμέσως μαζί μας, τους αρέσει αυτό που ζούνε και είμαι χαρούμενη που δεν έχουμε προβλήματα. Στο κάτω-κάτω δεν έχουμε μοιράσουμε τίποτα αντίθετα έχουμε να μοιραστούμε πολλά.
-Στο πρωτάθλημα υπάρχουν πολύ καλές ομάδες με εμπειρία ετών. Ποιος είναι ο δικός σας στόχος για την επόμενη χρονιά;
-Πρώτα ο Θεός να μην έχουμε άλλους τραυματισμούς τόσο σοβαρούς όσο οι φετινοί. Στην ομάδα υπάρχει πολύ ταλέντο αλλά και πολύ θέληση. Όλες δίνουμε το 110% των δυνάμεων μας σε κάθε αγώνα και βλέπουμε μόνο την νίκη. Γιατί λοιπόν να μη κοιτάξουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε;
-Δηλαδή στο πίσω μέρος του μυαλού σας υπάρχει και ο τίτλος;
-(Γελάει) Ακόμη το μυαλό μας δεν πήρε αέρα. Αλλά γιατί όχι; Σιγά-σιγά με την εξέλιξη που θα έχουμε και με τις εμπειρίες που θα αποκτήσουμε γιατί να μην μπορέσουμε να το καταφέρουμε; Και φέτος, με παίκτριες που παίζουν μόνο δυο-τρία χρόνια ποδόσφαιρο και με τόσο σοβαρούς τραυματισμούς και απώλειες, ποιος πίστευε στην 4η θέση; Αλλά την κερδίσαμε. Ναι, λοιπόν θα κυνηγάμε κάθε χρόνο και τον τίτλο.
-Οι προσωπικοί σου στόχοι ποιοι είναι;
-Πρώτα να γίνω καλά (γελάει). Θέλω να φτάσω σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά πιστεύω ότι σε όλους μας υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης. Έτσι θέλω να φτάσω στο να με καλέσουν πάλι στην Εθνική γιατί θεωρώ μεγάλη τιμή να φοράς το Εθνόσημο στο στήθος και να πανηγυρίσω ένα τίτλο με την ΑΕΛ. Και θέλω να μείνω πολλά χρόνια στην ΑΕΛ, την ομάδα που αγαπώ.
-Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω τώρα Δήμητρα. Είσαι ΑΕΛ ή απλά παίζεις σ’ αυτήν;
-Θα απαντήσω ειλικρινά. Παλιά ήμουν αδιάφορη. Μετά την κατάκτηση του κυπέλου όμως έγινα πολύ φανατική. Δυστυχώς όμως δεν βλέπω πολύ συχνά την ανδρική ομάδα. Το ότι έπαιζα σε άλλη πόλη και το ότι πήγαινα σχολείο δεν μου επέτρεπαν να είμαι στο γήπεδο όποτε ήθελα. Και τώρα συμβαίνει πολλές φορές να παίζουμε εκτός και έτσι χάνω πολλά παιχνίδια.    
-Φέτος ξεκίνησες πολύ καλά την χρονιά με αποτέλεσμα να κληθείς στην Εθνική Ελλάδος. Ακριβώς εκείνη την στιγμή ήρθε ένας τραυματισμός που σε οδήγησε στο χειρουργείο. Πως νιώθεις για αυτή την ατυχία σου;
-Στην αρχή με πήρε λίγο από κάτω. Ο τραυματισμός ήρθε μια μέρα μετά την πρόσκληση μου στην Εθνική. Μετά το είδα σαν μια από τις δυσκολίες που έχει το ποδόσφαιρο και όχι σαν ατυχία. Αυτό βοήθησε την ψυχολογία μου. Συνειδητοποίησα ότι το ποδόσφαιρο έχει καλές και κακές στιγμές. Ήδη είμαι πολύ καλά και ψυχολογικά και – κυρίως – σωματικά. Θέλω να ευχαριστήσω τον Αντώνη Τσαγκάλη που με χειρούργησε με απόλυτη επιτυχία και για τις συμβουλές του ακολουθώ μέχρι σήμερα. Έτσι δεν με παίρνει από κάτω και ξεκινώντας τον Αύγουστο την προετοιμασία για τη νέα χρονιά θα είμαι πανέτοιμη για να προσφέρω και στην ΑΕΛ αλλά και στην Εθνική αν φυσικά προσκληθώ πάλι.
-Σε έβλεπα στο γήπεδο ακόμη και τις ημέρες μετά το χειρουργείο, με τις πατερίτσες, μέχρι σήμερα που είναι τελευταίος αγώνας. Τι νιώθεις όταν βλέπεις τις συμπαίκτριες σου να αγωνίζονται και εσύ να μην μπορείς; Ποια είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται;
-Όταν είσαι στο γήπεδο δε σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Ζούσα τον αγώνα των κοριτσιών, χαιρόμουν στις νίκες, στεναχωριόμουν σε κάποια άσχημα αποτελέσματα αλλά γενικά ήμουν καλά. Ήξερα ότι τα κορίτσια παίζουν και για μένα Μετά όταν γύριζα στο σπίτι ήταν το δύσκολο. Έκλαψα πολλές φορές. Μου έλειπε το γήπεδο, μου έλειπε η χαρά της νίκης, η λύπη της ήττας, το κλίμα των αποδυτηρίων…
(Την στιγμή εκείνη δάκρυσε βγάζοντας στην επιφάνεια το πάθος του αθλητή να κάνει αυτό που αγαπάει: να παίζει. Συνέχισε όμως μετά από λίγα λεπτά με το γνωστό χαμόγελο της και τη χαρακτηριστική ηρεμία της)
…μου έλειπε αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων που δημιουργεί ένας αγώνας. Και ακόμη και τώρα είναι δύσκολο αλλά βλέπω ότι πάω καλά και έτσι παίρνω δύναμη.
-Παίζοντας με δυο ομάδες στην Α’ Εθνική θα διαπίστωσες ότι δεν έρχεται πολύς κόσμος στο γήπεδο. Τι πιστεύεις ότι φταίει γι’ αυτό;
-Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με άλλες χώρες σε ότι αφορά το γυναικείο ποδόσφαιρο. Δεν πιστεύουν ότι μια γυναίκα να μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο και να δώσει στον φίλαθλο την ευχαρίστηση που δίνει το ανδρικό. Αν δεν έρθουν έστω και μια φορά στο γήπεδο να δουν πως είναι δεν πρόκειται να καταλάβουν πως είναι.
-Ποια διαφορά πιστεύεις ότι υπάρχει μεταξύ μιας γυναικείας και μιας ανδρικής ομάδας μέσα στο γήπεδο;
-Υπάρχει διαφορά στο στυλ ποδοσφαίρου που παίζεται. Οι άνδρες υπερτερούν στην δύναμη και στα τρεξίματα αλλά στην τεχνική υπάρχουν πολλές γυναίκες που είναι πολύ καλύτερες. Γενικά το γυναικείο ποδόσφαιρο αντικαθιστά την δύναμη με τεχνική. Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε και στο γυναικείο ποδόσφαιρο δυνατές μονομαχίες και εκπληκτικές φάσεις με πολύ πάθος. Είναι θέμα δουλειάς. Γι’ αυτό στις γυναίκες βλέπεις τεχνική και ποδοσφαιρικά συστήματα που ισοσκελίζουν την διαφορά μυϊκής δύναμης που υπάρχει.
-Έχεις κάποιο παράπονο να εκφράσεις;
-Ναι. Θέλω ο κόσμος να έρθει στο γήπεδο να μας δει να παίζουμε, έστω μια φορά. Αν τον ικανοποίηση αυτό που βλέπει να έρχεται γιατί χρειαζόμαστε την στήριξη του.
-Κάποια ευχή;
-Να είμαι γερή και να σηκώσω την κούπα του πρωταθλητή με την ΑΕΛ. Σας αρχηγός σήκωσα αυτή της Β’ Εθνικής αλλά δεν μου φτάνει. Θέλω την μεγάλη. (Γελάει)
-Θα ήθελες κλείνοντας να στείλεις κάποιο μήνυμα σε κάποιους;
-Ναι. Πολλά ευχαριστώ σε πολλούς ανθρώπους. Σε αυτούς που μου έδωσαν την πρώτη ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο, σε αυτούς που μου έδωσαν την ευκαιρία να πάρω παραστάσεις από την Α’ Εθνική σε μικρή ηλικία, στην ΑΕΛ που με εμπιστεύθηκε και είμαι σήμερα στις τάξεις της, στον προπονητή και στις συμπαίκτριες μου γιατί με κάνουν να νιώθω όμορφα στην οικογένεια της ΑΕΛ και στον κόσμο που έρχεται και μας στηρίζει. Το χειροκρότημα τους είναι η μόνη ανταμοιβή μας και πιστέψτε με αξίζει πάρα πολλά. Και τέλος θέλω να ευχαριστήσω και πάλι τον Αντώνη Τσαγκάλη όχι μόνο γιατί με χειρούργησε με επιτυχία αλλά γιατί με έκανε να πιστέψω ότι θα γυρίσω πολύ πιο δυνατή.
       
Το μόνο που μένει σε μένα είναι να ευχηθώ στην νεαρή και ταλαντούχα παίκτρια να εκπληρωθούν όλα τα όνειρα και οι στόχοι της. Και κυρίως να επιστρέψει γερή και πιο δυνατή στα γήπεδα…
Φώτης Βακιρτζηδέλης

Στιγμές της Δήμητρας Ρήγα μέσα και έξω από τα γήπεδα. Πραγματική "αρχηγός"...